'Voor ik het wist, had ik een operatieschort aan en lag ik aan een baxter!'
Sara (30): ‘Ik was nog maar 27 weken ver, maar ons kindje zou ter wereld gebracht worden’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Sara (30) had een zwangerschapsverlies en ook bij haar tweede zwangerschap kreeg ze de schrik van haar leven. Biko (30) en zij zijn nu de trotse ouders van Milou.
‘Biko en ik raakten niet makkelijk zwanger’, vertelt Sara. ‘We waren al een jaar aan het proberen, zonder succes toen we besloten om naar de gynaecoloog te gaan. Ze wekte een eisprong op waardoor ik enkele weken later een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Helaas was onze euforie niet van lange duur. Ik kreeg plots bruinverlies.’
Gitzwarte wolk
‘Ik mocht onmiddellijk langsgaan bij de gynaecoloog die me gelukkig kon verzekeren dat het hartje nog klopte’, aldus Sara. ‘Jammer genoeg kregen we bij ons volgende bezoek minder goed nieuws. Ze hoorde geen hartslag meer. Het vruchtje bleek ook niet meer te groeien, dus we waren ons kindje verloren. Ik koos voor een curettage de dag erna. Onze roze wolk veranderde in twee weken tijd naar een gitzwarte wolk.’
Ze hoorde geen hartslag meer. Het vruchtje bleek ook niet meer te groeien, dus we waren ons kindje verloren. Ik koos voor een curettage de dag erna. Onze roze wolk veranderde in twee weken tijd naar een gitzwarte wolk.’
‘Toch beslisten mijn vriend en ik om niet bij de pakken te blijven zitten’, zegt Sara. ‘Onze kinderwens was groot, dus na een maandje wachten mochten we opnieuw proberen om zwanger te raken. Opnieuw met de hulp van de gynaecoloog, want ik had geen spontane eisprong. Ook dit keer hadden we geluk, want slechts drie maanden erna was ik terug zwanger!’
Observatie
‘We waren natuurlijk dolblij, maar ik had ontzettend veel schrik dat het opnieuw zou foutlopen’, vertelt Sara. ‘Het duurde een tijdje voor ik me durfde hechten aan ons ongeboren kindje. De gynaecoloog volgde me goed op en alles verliep dit keer wel vlotjes. Tot een echo uitwees dat het hartje van onze baby veel te traag klopte. Ik moest onmiddellijk naar het ziekenhuis gaan en voor ik het wist had ik een operatieschort aan en lag ik aan een baxter! Ik was nog maar 27 weken ver, maar ons kindje zou ter wereld gebracht worden.‘
Er was geen tijd voor longrijping, dus de kans dat ons kindje het ging overleven was niet zo groot.
‘Er was geen tijd voor longrijping, dus de kans dat ons kindje het ging overleven was niet zo groot’, zegt Sara. ‘Plots beslisten ze, dat we zelf toch naar een ander ziekenhuis moesten rijden dat beter was voorzien op zulke situaties. Met elke minuut die voorbij tikte, zonk de moed meer in m’n schoenen. In het andere ziekenhuis stonden ze al klaar in het operatiekwartier, maar dankzij hun betere apparatuur merkten ze dat er misschien toch geen reden tot paniek was. Ik bleef ter observatie en stilletjesaan begon het hartje van de baby weer sneller te slaan. Paniek voor niks, en ik kon uiteindelijk zelfs mijn volledige zwangerschap volbrengen.’
Navelstreng rond hals
‘Ik kreeg een week voor mijn uitgerekende datum ‘s nachts plots krampen, maar ik dacht dat het vals alarm was omdat ik die dag nog op controle ging en geen ontsluiting had’, zegt Sara. ‘Toen de pijn heviger werd, besloot ik toch mijn vriend wakker te maken. We vertrokken naar het ziekenhuis waar bleek dat ik drie centimeter ontsluiting had. Op korte tijd ging ik naar zeven centimeter, maar dan stagneerde het. De uren verstreken en ik was doodop!’
Wat ik wel irritant vond, was dat mensen plots de nood voelden om ‘goede raad’ te geven. Ik had daar echt geen boodschap aan.
‘Ik vroeg een epidurale, maar daarvoor moest ik zelf naar een andere kamer wandelen’, vertelt Sara. ‘Bewegen deed duidelijk goed, want ik had plots negen centimeter ontsluiting en de bevalling kon in gang gezet worden. Ik wilde heel graag een onderwaterbevalling en zag die droom in vervulling gaan. Vanaf het moment dat ik in het water zat, ging het heel snel. De navelstreng zat wel twee keer rond de hals van de baby, maar de gynaecoloog fikste dat in een mum van tijd en daar was onze dochter eindelijk! Ze zag die eerste seconden wel helemaal paars en gaf geen kik. Maar met een beetje hulp van de dokter, zette ze toch haar keel open. Het mooiste moment uit heel mijn leven!’
Pittig
‘We kozen de naam Milou’, aldus Sara. ‘Ik had die naam al lang in mijn gedachten, nog voor ik zelfs zwanger was. Mijn vriend was in het begin niet echt overtuigd, maar is toch bijgedraaid. Ik vind het geweldig om mama te zijn. Mijn leven staat plots wel volledig in het teken van mijn kindje, maar daar heb ik geen probleem mee. Wat ik wel irritant vond, was dat mensen plots de nood voelden om “goede raad” te geven. Ik had daar echt geen boodschap aan.’
‘Mijn vriend klopt veel uren op z’n werk, waardoor de zorg voor Milou bijna helemaal op mij valt’, zegt Sara. ‘Dat in combinatie met mijn fulltime job en het huishouden is pittig! Maar als ik dan onze kleine meid zie, ben ik al die zorgen vergeten. Ik geniet van elk moment dat we samen hebben en ook al zegt iedereen dat je je kindje niet te veel mag verwennen, wij doen dat wel (lacht)!’
Ik wilde mijn zwangere buik voor altijd laten vastleggen op beeld. We wonen aan de zee, dus dat was de ideale achtergrond.
Ik wilde een originele zwangerschapsaankondiging, dus kocht ik een T-shirt met daarop een rebus zodat iedereen het zelf kon ontcijferen. Mijn zus Lien nam de foto.
Dit is de mooiste echo die we hebben van ons kleintje. Je ziet haar silhouet en ik was meteen nog verliefder op dat kleine meisje.
Hier lag ik in het ziekenhuis ter observatie. Gelukkig bleef haar hartje goed kloppen en mochten we na 4 dagen naar huis.
Milou, het mooiste geschenk dat we ooit kregen.
We duffelden Milou goed in, want we mochten ze eindelijk mee naar huis nemen.
Net zoals mijn zwangerschapsshoot deed mijn vriendin ook een newbornshoot. Uit de vele foto’s is dit een van mijn favorieten. Zo puur!
Milou vindt het geweldig om te ploeteren in het warme water met de bubbels.
In 2021 mocht ik mijn allereerste Moederdag vieren als mama. Dit was een heel speciaal moment.
Al 1 jaar mogen wij genieten van jouw aanwezigheid. Al je lachjes en je eerste geluidjes. Wat is dat jaar veel te snel gegaan, ik zou het graag eens overdoen! Lieve Milou wat houden mama en papa toch zoveel van jou.
Fotograaf: Capture.your_moments
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
