‘Onze baby lag 101 dagen op de neonatologie.’
Emma (29): ‘Toen ik 28 weken ver was kwam Maurice ter wereld. Hij woog maar 650 gram en was 32 centimeter groot.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Emma (29) beviel veel te vroeg van haar zoontje. Neal (31) en zij zijn nu de trotse ouders van Maurice.
‘Toen Neal en ik probeerden zwanger te raken, hadden we twee vroegtijdige miskramen’, vertelt Emma. ‘Toen ik een derde positieve zwangerschapstest in mijn handen had, was ik dus bang dat het opnieuw mis zou lopen! Ik vertelde het onmiddellijk aan mijn zus, want zij ontdekte twee weken voordien dat ze zwanger was. We waren dus samen in verwachting van ons eerste kindje.’
Platte rust
‘Toen ik dertien weken ver was, kreeg ik een hevige bloeding omdat een klein stukje van mijn placenta was losgekomen’, aldus Emma. ‘Ik kreeg medicatie en moest een weekje rusten. De bloeding stopte gelukkig en alles was goed met de baby. Helaas ging het zes weken later opnieuw mis. Ik was samen met mijn mama op bezoek bij mijn zus die in zuid-Frankrijk woont en na een dagje op het strand brak mijn water. Ik was nog maar 19 weken ver, dus dat was uiteraard véél te vroeg.’
Na een dagje op het strand brak mijn water. Ik was nog maar 19 weken ver, dus dat was uiteraard véél te vroeg.
‘We reden onmiddellijk naar de spoedafdeling waar we bevestiging kregen dat het inderdaad vruchtwater was’, zegt Emma. ‘Onze baby stelde het gelukkig goed, maar de kans dat ik zou bevallen binnen de 72 uur was groot, dus ik moest neerliggen. Ik bleef een week lang in het ziekenhuis en bleef vruchtwater verliezen, maar mijn lichaam ging gelukkig nog niet in arbeid. Hij bleef bewegen en zijn hartslag bleef goed. Ik vloog terug naar België en werd daar in het ziekenhuis verder opgevolgd. We hadden zware gesprekken met onze gynaecoloog, want een baby’tje is pas levensvatbaar vanaf 24 weken. Maar we wilden de zwangerschap niet stopzetten en kozen ervoor om de natuur zijn gang te laten gaan. Ik bleef thuis plat liggen en ging wekelijks op controle.’
Zeldzame aandoening
‘We waren voorbereid op slecht nieuws, want we wisten dat het slecht kon aflopen’, zegt Emma. ‘Eén keer reden we naar het ziekenhuis omdat ik ervan overtuigd was dat ik weeën had. Ik zei in de rit naar daar voortdurend tegen mijn vriend: “Sorry dat ik hem niet meer kan bijhouden!”. Gelukkig was het vals alarm. Toen ik 28 weken ver was kwam Maurice noodgedwongen met een spoedkeizersnede ter wereld. Hij woog maar 650 gram en was 32 centimeter groot. Zijn longen waren enorm onderontwikkeld, dus er was nog een hele lange weg te gaan.’
Toen ik 28 weken ver was kwam Maurice noodgedwongen met een spoedkeizersnede ter wereld. Hij woog maar 650 gram en was 32 centimeter groot.
‘Uiteindelijk lag Maurice 101 dagen op de neonatologie’, vertelt Emma. ‘101 dagen heb ik zeven keer per dag melk afgekolfd die ze toedienden via zijn maagsonde. Toen hij eindelijk naar huis mocht, had hij nog een maagsonde en zuurstof nodig. Die zuurstof kreeg hij vijf maanden elke minuut van de dag en daarna nog drie maanden enkel ‘s nachts. Maurice is ondertussen drie jaar en heeft een zeer zeldzame aandoening: septo optische dysplasie. Dat wil zeggen dat hij geen tussenschot heeft tussen zijn twee hersenhelften en zijn hypofyse (een klier midden in het hoofd, red.) slecht is aangelegd. Daardoor maakt hij zelf geen schildklierhormoon, stresshormoon en niet genoeg groeihormonen aan. Hij krijgt deze hormonen dagelijks toegediend en zal die voor de rest van zijn leven moeten nemen. Dit is een aangeboren aandoening en staat los van zijn prematuriteit. Verder blijven zijn longen een gevoelige plek, maar voor de rest is Maurice perfect gezond en is hij een super energiek jongetje.’
Postnatale depressie
‘Het moederschap begon voor mij door de vroeggeboorte op een heel andere manier dan ik ooit had verwacht’, aldus Emma. ‘Ik mocht hem pas na zes dagen voor de eerste keer vasthouden. Er was een bepaalde afstand tussen ons waardoor ik het gevoel had dat ik nog geen “echte” mama was. Ik leefde die eerste maanden op automatische piloot en leefde volledig in functie van ons kindje. Ik was met niets anders bezig en we konden door alle zorgen ook niet genieten. Dat zorgde ervoor dat ik in een postnatale depressie terechtkwam. Gelukkig kreeg ik veel steun van mijn partner en kwamen we hier samen sterk uit! Ik ben nu zo trots op mijn zoontje en hij is echt een vechtertje! Neal en ik willen nog graag een zusje of broertje voor Maurice, maar we weten dat het opnieuw een hoogrisicozwangerschap zal zijn. Ik hoop dus dat we een mooie en vlotte zwangerschap mogen meemaken.’
Op vakantie in Frankrijk, trots op mijn bolle babybuikje.
Dit is een van de laatste foto’s van mijn babybuik in het ziekenhuis.
De eerste foto van ons zoontje.
Na de keizersnede moest ik meteen beginnen met afkolven om zo mijn melkproductie te laten starten. Hier zie je Neal trots met mijn eerste spuitjes melk.
Op dit moment wachtte ik zes dagen! Maurice woog maar 650 gram en hing aan een heleboel infuusjes vast.
Na bijna twee maanden in de couveuse mocht hij eindelijk in een verwarmd open bedje liggen. Voor ons als ouders was dit een grote stap vooruit!
Na 101 dagen in het ziekenhuis mocht onze Maurice eindelijk mee naar huis, net op tijd om samen kerst te vieren.
Ik ontwierp zelf het geboortekaartje. We kozen voor een schattige, kleine dino omdat die zou gaan uitgroeien tot een grote en sterke dino! Dino’s zijn nu ook zijn favoriete speelgoed!
We wilden graag ons sterk gezin vastleggen op foto nu de moeilijkste jaren eindelijk achter de rug zijn.
Fotograaf: Amandine Grulois
Maurice is echt een blij en energiek kindje!
Fotograaf: Amandine Grulois
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
