'Ron stelt het ondertussen goed en ik ben zo blij dat hij nog tijd kan spenderen met zijn twee kleine oogappels.'
Elize (32): ‘Mijn man kreeg een hersentumor toen ik zwanger was. Ik hoopte dat hij de bevalling nog zou meemaken.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Elize (32) had tot tweemaal toe extreme zwangerschapsmisselijkheid én haar man kreeg kanker toen ze in verwachting was van hun tweede kindje. Ron (35) en zij zijn nu de trotse ouders van Otis, het kleine broertje van Juliette (3,5).
‘Zwanger raken, was voor ons geen probleem’, vertelt Elize. ‘Ik was twee keer zo’n drie maand nadat ik stopte met de pil in verwachting. Maar de hel begon voor mij pas dan! Ik had namelijk tweemaal last van hyperemesis gravidarum of extreme zwangerschapsmisselijkheid. De eerste keer was het zo erg dat ik niet meer op m’n benen kon staan. Ik moest van mijn bed letterlijk naar het toilet kruipen om over te geven. Ik werd dan ook een paar keer opgenomen in het ziekenhuis omdat ik volledig uitgedroogd was.’
Doodziek
‘Ik voelde me zó miserabel dat ik op een gegeven moment zelfs dacht aan een abortus’, aldus Elize. ‘Terwijl ons eerste kindje een mirakel was, want mijn man had daarvoor twee zware behandelingen tegen kanker ondergaan waardoor de artsen vreesden dat hij onvruchtbaar was geworden. Velen zouden daarom nooit denken aan een tweede kindje, maar ik wilde mijn dochter niet als enig kind laten opgroeien. Ik ging wel ten rade bij een dokter om er alles aan te doen zodat ik niet opnieuw zo misselijk zou zijn. De kans is namelijk groot dat je het bij een volgende zwangerschap opnieuw krijgt. Hij verzekerde me dat er genoeg soorten medicatie zijn, dus we gingen voor een tweede kleine spruit.’
Ons eerste kindje was een mirakel, want mijn man had daarvoor twee zware behandelingen tegen kanker ondergaan waardoor de artsen vreesden dat hij onvruchtbaar was geworden.
‘Helaas was mijn vrees gegrond en was ik opnieuw doodziek’, vertelt Elize. ‘Mijn dokter begeleidde me goed, maar ik werd toch de eerste tien weken opnieuw driemaal opgenomen in het ziekenhuis vanwege uitdroging. Daarna sloeg de zwaardere medicatie aan en kon ik eindelijk genieten van dat leventje dat opnieuw in mij groeide. Ik was nog steeds misselijk, maar het was draaglijk.’
Gezwel
‘Helaas was het geluk niet van lange duur, want mijn man kreeg te horen dat ie opnieuw kanker had’, aldus Elize. ‘Dit keer werd er een gezwel gevonden in zijn hersenen. Die tumor groeide zo hard dat de dokters op een bepaald moment dachten dat hij nog maar twee maand zou leven. Dat komt natuurlijk als een klap aan, zeker als je zwanger bent. Je wil dat je kindjes een papa hebben, en al zeker dat hij de geboorte van ons zoontje nog zou meemaken.’
‘De bevalling van Juliette verliep erg moeizaam’, zegt Elize. ‘Ik had 24 uur lang weeën en kon bijna niet meer persen omdat ik zo moe was. De tweede bevalling verliep veel vlotter. Dit keer werd m’n droom van in bad bevallen zelfs werkelijkheid. Ik werd de hele tijd ook bijgestaan door mijn fantastische doula die een keigoeie vriendin is geworden.’
Minder zorgen
‘Ik wist al sinds ik een klein meisje was dat ik mijn dochter later Juliette wilde noemen’, vertelt Elize. ‘Mijn man vond het gelukkig ook een mooie naam. Onze zoon een naam geven, was een lastigere klus omdat we het niet eens raakten. Uiteindelijk botsten we op Otis en dat klonk bij beiden goed in de oren. Ik was bang na de geboorte van Otis dat Rons gezondheid achteruit zou gaan. Hij had zich ongelooflijk sterk gehouden omdat hij koste wat het kost de geboorte van zijn zoontje wilde meemaken. Gelukkig stabiliseerde de tumor en gaat het nu goed met hem.’
Ik was bang na de geboorte van Otis dat Rons gezondheid achteruit zou gaan. Hij had zich ongelooflijk sterk gehouden omdat hij koste wat het kost de geboorte van zijn zoontje wilde meemaken.
‘Ook ik herstelde snel na de bevalling’, zegt Elize. ‘Twee dagen later stond ik al aan de schoolpoort om Juliette op te halen (lacht). Het was wel even zoeken naar een nieuw evenwicht met twee kleine kindjes in huis, maar ook dat viel eigenlijk snel in zijn plooi. Ik maakte me ook veel minder snel zorgen. Bij het minste kuchje van Juliette liep ik naar de dokter, terwijl ik nu veel zekerder van m’n stuk ben. Ik las onlangs iets dat dit perfect beschrijft: ‘Je eerste kind eet modder, je belt onmiddellijk de dokter. Je tweede kind eet modder, je kuist zijn mondje. Je derde kind eet modder, je vraagt je af of hij nog moet eten.’
Loslaten
‘Ik vind mama zijn een van de mooiste én tegelijkertijd moeilijkste dingen ter wereld’, besluit Elize. ‘Ik hou zo ontzettend veel van ze, maar ik besef ook dat ik ze beetje bij beetje zal moeten loslaten en dat ik ze niet tegen alles kan beschermen. Vroeger wilde ik altijd 3 of 4 kindjes, maar door die extreme zwangerschapsmisselijkheid heb ik dat idee laten varen. Tot m’n man onlangs vroeg of we niet voor een derde zouden gaan, nu begin ik weer te twijfelen (lacht).’
Deze foto werd genomen toen Juliette net ter wereld kwam. Een helse bevalling, maar het was het zo waard!
Fotograaf: The Antwerp Doula
Met deze foto maakten we bekend dat we een tweede kindje verwachtten.
Foto: Wildandwillowphotography
Dit keer kon ik ondanks de misselijkheid toch meer genieten van het zwanger zijn.
Ik wilde per se een zwangerschapsshoot doen zodat we toch foto’s hebben van mijn man met onze zoon voor moest hij de bevalling niet halen.
Fotografe: Hilde Eyckmans Fotografie
Ron hielp me de weeën op te vangen.
Fotograaf: The Antwerp Doula
Ik vond het zo aangenaam om in bad te bevallen.
Fotograaf: The Antwerp Doula
Otis is hier net geboren en strekt zijn beentjes.
Fotograaf: The Antwerp Doula
Ik maakte de geboortekaartje van zowel Juliette als Otis helemaal zelf. Als doopsuiker kozen we voor iets praktisch: een mooi zeepje.
Juliette met haar kleine broertje Otis.
Ron stelt het ondertussen goed en ik ben zo blij dat hij nog tijd kan spenderen met zijn twee kleine oogappels.
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Ashley (25): ‘Er werd baarmoederhalskanker vastgesteld en ik was bang dat ik nooit meer mama zou kunnen worden’
- Tula (26): ‘Ik stopte na 2,5 maand met borstvoeding geven, want mijn tepels waren kapot’
- Lisa (24): ‘Ik vond het niet zo leuk om zwanger te zijn. Mijn lichaam veranderde enorm en dat maakte me onzeker.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
