'We zijn nog steeds op zoek naar routine en vooral rust.'
Yasmin (32): ‘Ik moet eerlijk toegeven dat de overgang van een naar twee kindjes echt groot is’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Yasmin (32) is een trotse boysmom. Kenny (33) en zij zijn trotse ouders van Billy (5 maanden), het kleine broertje van Jack (2).
‘Kenny en ik waren vijf jaar samen toen we dachten aan gezinsuitbreiding’, vertelt Yasmin. ‘Het duurde dertien maanden vooraleer ik de eerste positieve zwangerschapstest in m’n handen had. Na de test deden we een terrasje om het goede nieuws te vieren en daar verscheen plots een supermooie libel. Je ziet dat niet elke dag, dus we linkten dat aan ons baby’tje. Bij ons tweede kindje kroop er vlak nadat we ontdekten dat ik zwanger was een lieveheersbeestje over m’n mouw, dus dat linken we aan onze tweede kleine spruit. Kenny en ik gaan die insectjes later laten tatoeëren om onze liefde voor onze kindjes te weerspiegelen.’
Bekkeninstabiliteit
‘Helaas kon ik niet echt genieten van m’n zwangerschappen’, aldus Yasmin. ‘Ik had enorm last van bekkeninstabiliteit waardoor ik vroeger moest stoppen met werken en tweemaal per week naar de kinesist moest. Tijdens mijn tweede zwangerschap voelde ik me ook schuldig dat het wezentje in m’n buik niet dezelfde aandacht kreeg omdat ik natuurlijk ook moest zorgen voor Jack die toen nog een peutertje was.’
Het geslacht van beide kindjes wilden we absoluut niet weten op voorhand. Ik vond het zo spannend om de gynaecoloog de woorden: ‘Proficiat, het is een...’ te horen zeggen.
‘Jack kondigde het goede nieuws bij de familie aan met een T-shirt waarop stond dat hij grote broer werd’, zegt Yasmin. ‘Iedereen was enorm verrast. Omdat ik zwanger was van Jack te midden van de coronacrisis kreeg ik geen babyshower, maar mijn familie maakte dat met ons tweede kindje meer dan goed. Ik genoot dan ook superhard van die dag en voelde me ontzettend geliefd.’
Grapjes in het operatiekwartier
‘Het geslacht van beide kindjes wilden we absoluut niet weten op voorhand’, vertelt Yasmin. ‘Ik vond het zo spannend om de gynaecoloog de woorden: “Proficiat, het is een...” te horen zeggen, net als vroeger. We kochten uniseks kleertjes en we mochten spulletjes lenen van onze familie. Jack kwam een weekje vroeger ter wereld omdat de kans op een zwangerschapsvergiftiging groot was. Het was dankzij m’n mama dat we naar het ziekenhuis gingen, want ze vond dat ik er heel opgezwollen uitzag. Het werd uiteindelijk een spoedkeizersnede omdat Jacks hartje vertraagde. Na een hele poos op de recovery mocht ik hem eindelijk vasthouden. Ik was op slag verliefd!’
‘Ons tweede kindje kwam met een geplande keizersnede ter wereld’, aldus Yasmin. ‘Wat een verschil! Geen stress, maar een rustige bevalling terwijl we grapjes maakten met de vroedvrouwen en onze eigen muziek mochten laten spelen in het operatiekwartier. Die tweede kleine spruit was wel een kanjer: hij woog 4,3 kg! Opnieuw rolden de tranen van geluk langs mijn wangen toen ik ‘m zag. Jack kreeg die naam omdat Kenny en ik gek zijn op verschillende sterren met die naam. Ons tweede baby’tje was opnieuw een jongetje en hem noemden we Billy. We hadden Billie als meisjesnaam in ons hoofd, dus dat was snel aangepast (lacht).’
Boysmom
‘Ik moet eerlijk toegeven dat de overgang van een naar twee kindjes echt groot is’, zegt Yasmin. ‘We zijn nog steeds op zoek naar routine en vooral rust. De ochtendrush is het moeilijkste omdat we dan twee kindjes moeten klaarmaken voor de crèche. Jack heeft z’n eigen willetje en Billy moet ik vaak op het laatste nippertje iets anders aantrekken door zijn reflux. Er zijn dan ook dagen dat ik meehuil met de kindjes terwijl Kenny al vloekend rondloopt. Ik voel me vaak schuldig dat ik niet evenveel aandacht kan geven aan Jack, en ‘s nachts steeds opstaan om Billy te sussen, begint ook stilletjesaan door te wegen. Maar hoe zwaar het ook is, we kunnen ons geen leven meer inbeelden zonder onze twee zoontjes. Billy zit recent in de crèche en Jack gaat binnenkort naar school, dus dat zal ook helpen om terug wat meer ademruimte te krijgen.’
Er zijn dagen dat ik meehuil terwijl Kenny al vloekend rondloopt. Ik voel me vaak schuldig dat ik niet evenveel aandacht kan geven aan Jack.
‘Kenny en ik spraken af dat als we twee jongens kregen, we nog voor een derde kindje zouden gaan in de hoop dat dat een meisje zou zijn’, besluit Yasmin. ‘Maar we stapten al heel snel van dat idee af. Ik ben een trotse boysmom!’
Kenny is bassist in drie bands: The Flashbacks, Phantom Avenue en Grimsby Gang. Ik zing graag thuis en Jack is gek op drummen. Dat was m’n inspiratiebron voor onze zwangerschapsaankondiging op sociale media.
Ik daagde Kenny uit om een bellypaint te doen tijdens mijn zwangerschappen. Mijn eerste dikke buik was een mooie watermeloen en mijn tweede werd een lieveheersbeestje.
We betrokken Jack echt bij mijn zwangerschap. Op die manier was hij zich er echt bewust van dat er een leventje in m’n buik groeide.
Ik vond de geboortefoto van Jack zo leuk dat ik voor Billy hetzelfde wou doen. Die krijtbordjes hangen nu boven de deur van hun kamer. Hun eerste pakje was uiteraard ook uniseks. Geen roze of blauw, maar zwart en wit.
Mama is in de minderheid: drie jongens versus een meisje. Ik ben een trotse boysmom en ook Kenny vindt het geweldig!
Dit is niet mijn meest flatterende foto, maar het toont het leven zoals het is. Een overprikkelde peuter na een dagje crèche, een milkdrunk baby en een uitgeputte ‘melkkoe’ met een groot slaaptekort.
Jack is een trotse, grote broer en ziet Billy heel graag. Soms wil hij zelfs meehelpen met de verzorging van z’n kleine broertje.
Toch is hij ook een beetje jaloers op alle aandacht die z’n kleine broertje krijgt. Daarom kruipt hij soms in het park van Billy.
Ons prachtige gezinnetje. Kenny is echt een goede papa en we verdelen de taken thuis gelijk.
Fotograaf: Bjorn Plovie
Deze foto is genomen in het ziekenhuis, want Billy had het rhinovirus en moest twee nachtjes blijven. Een bijzonder slechte timing, want het was net de trouw van mijn zus die eerder al driemaal was verplaatst door de pandemie. Ik bleef de eerste nacht bij hem en Kenny de tweede zodat ik toch ook bij mijn zus kon zijn op haar grote dag.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
