Céline beviel na verschillende hormonenkuren van een tweeling: Marcel en Cyriel.
Céline (27): ‘Ik zit vaker op een donkere wolk dan op een roze wolk’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Céline (27) heeft het Polycysteus Ovarium Syndroom, waardoor ze maar heel af en toe een eisprong heeft. Na het slikken én spuiten van hormonen beviel ze van een tweeling: Marcel en Cyriel.
‘Mijn vriend Matthias (25) wilde heel graag papa worden en liet me dit op een originele manier weten’, vertelt Céline. ‘Hij schreef een lieve brief waarin hij op het einde vroeg of ik het zag zitten om te stoppen met mijn pil. Natuurlijk was ik direct volledig aan boord. De volgende dag smeet ik mijn pil in de vuilnisbak en begonnen we al te fantaseren over ons leven als kersverse ouders.’
Hormonenkuren
‘Helaas liep ik een beetje te hard van stapel en dacht ik totaal niet na bij de mogelijke tegenslagen die je kan hebben als je zwanger wil raken’, aldus Céline. ‘Na een half jaar proberen, tientallen negatieve testen en minstens evenveel huilbuilen ging ik naar de gynaecoloog. Uit onderzoek bleek daar dat ik PCOS of Polycysteus Ovarium Syndroom heb. Dat wil zeggen dat ik te veel follikels heb waardoor er geen follikel tot rijping komt. Ik heb dus maar heel af en toe een eisprong waardoor een natuurlijke zwangerschap niet vanzelfsprekend is.‘
Ik was teleurgesteld in mijn lichaam en voelde me gefaald als vrouw.
‘Ik was opgelucht toen ik die diagnose kreeg’, zegt Céline. ‘Ik wist eindelijk wat er aan de hand was, dus we konden aan de slag. Ik startte met een traject met hormonen in pilvorm, maar dat was geen succes. Zelfs toen we de dosis verdubbelden en nog eens verhoogden, zagen we geen resultaat. Die periode was ontzettend zwaar, zowel fysiek als emotioneel. Ik was teleurgesteld in mijn lichaam en voelde me gefaald als vrouw.’
‘We besloten over te stappen op hormonenspuiten’, gaat Céline verder. ‘Elke dag moest ik bij mezelf een injectie zetten. Ook hier zag het er in het begin niet goed uit. Pas bij de laatste verhoging zagen ze in het ziekenhuis tijdens een follikelmeting dat er eentje wat groter was dan de rest. Een aantal dagen daarna had ik seks met mijn vriend en zette ik nog een allerlaatste spuit om een eisprong uit te lokken. Twee weken erna mocht ik een test doen, al waarschuwde de gynaecoloog ons dat de kans bijzonder klein was dat het van de eerste keer prijs zou zijn.’
Twee vruchtjes
‘Met een bang hartje deed ik de test en toen ik het resultaat zag, kon ik mijn ogen niet geloven: ik was zwanger’, lacht Céline. ‘Ik liet onmiddellijk bloed trekken om de volle honderd procent zeker te zijn en gelukkig was de test correct. Matthias was op dat moment aan het werken en toen hij thuiskwam, vertelde ik hem het fantastische nieuws. Hij was natuurlijk ook in de wolken!’
‘Tijdens de eerste echo keek de dokter ons aan en begon ze te giechelen’, aldus Céline. ‘Ze zag namelijk niet één, maar twee vruchtjes! Matthias en ik waren dolblij en verlieten het ziekenhuis met een grote glimlach op ons gezicht.’
Eenzaam
‘Zwanger zijn van een tweeling was heerlijk, maar pittig‘, aldus Céline. ‘Ik moest op 20 weken al verplicht rusten. Mijn buik groeide dan ook aan een sneltempo! Op 31 weken werd ik opgenomen met een verkorte baarmoederhals. Ik kreeg weeënremmers en longrijping om de kindjes zo goed mogelijk voor te bereiden op een eventuele vroeggeboorte. Gelukkig mocht ik het ziekenhuis na enkele dagen verlaten. Enkele weken later stond ik opnieuw in het ziekenhuis omdat ik het bovenste kindje nog amper voelde bewegen. Op de echo zag alles er goed uit, maar ik moest opnieuw enkele dagen blijven.’
‘Ik vond het wel jammer dat ik door de coronacrisis en bijhorende lockdowns niet alles uit mijn zwangerschap kon halen’, aldus Céline. ‘Ik kon niet pronken bij vrienden met mijn bolle babybuikje, familie niet laten voelen hoe de baby’s schopten, geen babykleertjes uitzoeken in de winkel en er was geen babyshower. Ik lag dus vaak gewoon eenzaam thuis in mijn bed, omdat ik nog veel moest rusten.‘
Keizersnede
‘Mijn vliezen braken toen ik 33 weken en zes dagen zwanger was’, vertelt Céline. ‘Niet veel later begonnen de weeën en werd ik naar het operatiekwartier gebracht voor de keizersnede. Ik was eerlijk gezegd enorm bang. Gelukkig kwam Matthias niet veel later om me te ondersteunen. Marcel werd geboren om 12u36 en Cyriel om 12u37.’
‘De naam Marcel lag al lang vast’, zegt Céline. ‘Een tweede jongensnaam vinden, was een stuk moeilijker. Zeker omdat de naam moest passen bij Marcel. Plots kwamen we op de naam Cyriel. Toen Matthias opmerkte dat Marcel en Cyriel beginnen met dezelfde letters als onze namen, was ik onmiddellijk verkocht!’
Toen ik naar huis mocht, konden Marcel en Cyriel nog niet met ons mee. Mijn hart brak en thuiskomen in een leeg huis was verschrikkelijk.
‘Ik was zo overdonderd door alles wat er net gebeurde, dat ik het niet helemaal besefte’, zegt Céline. ‘Ik had geen “moedergevoel” en ik was niet op slag verliefd of dolgelukkig. Ik was vooral onder de indruk en nog steeds angstig. Ze werden onmiddellijk meegenomen voor onderzoek terwijl ik naar de recovery moest. Pas vier uur later mocht ik ze bezoeken op de afdeling neonatologie. Ik zag ze liggen in hun couveuses en kon niet geloven hoe klein en fragiel ze waren. We mochten ze ook nog niet vasthouden, maar wel zachtjes aanraken. Toen ik Matthias dit zag doen, smolt ik! Ik was zelf veel terughoudender en durfde ze bijna niet aan te raken.’
Eerste oogcontact
‘Terwijl ik die eerste dagen nog niet echt een moedergevoel had, veranderde dat helemaal toen ik voor de allereerste keer oogcontact maakte met Cyriel. Ik voelde plots een liefde die ik nooit eerder had gevoeld. Dat overviel me en ik barstte in tranen uit. Toen wist ik en voelde ik het ook: ik ben mama!’
‘Toen ik op dag vijf naar huis mocht, konden Marcel en Cyriel nog niet met ons mee’, aldus Céline. ‘Mijn hart brak en thuiskomen in een leeg huis was verschrikkelijk. Alles stond klaar om hen warm te verwelkomen en daar stonden we alleen met ons tweetjes. De weken daarop waren heel zwaar. We gingen tweemaal per dag naar het ziekenhuis, en het afscheid van mijn zoontjes bleef pijn doen. Gelukkig mochten ze na 28 dagen eindelijk het ziekenhuis verlaten. Ik was ondertussen ook goed genezen van de keizersnede en was klaar om voor mijn jongens te zorgen.’
Coronabesmetting
‘Helaas konden we niet lang genieten samen, want we raakten allemaal besmet met corona’, vertelt Céline. ‘Eerst werd Marcel samen met mij opgenomen in het ziekenhuis. Na een viertal dagen mochten we naar huis, maar dan was het de beurt aan Cyriel en Matthias. Die periode was ontzettend zwaar, want ons gezinnetje werd opnieuw uit elkaar gehaald. Twee premature baby’s en corona zijn natuurlijk ook geen goede combinatie, maar gelukkig herstelden ze beiden goed.’
‘Mama zijn is veel zwaarder dan ik ooit had verwacht’, aldus Céline. ‘Marcel en Cyriel zijn ondertussen acht maanden oud, maar ze hebben tot nu toe nog geen enkele nacht doorgeslapen. Het slaaptekort weegt enorm op mij, op Matthias en onze relatie. Daarnaast werken we ook nog eens allebei fulltime. Ik voel me al weken gefaald als mama, partner én leerkracht. Ik leg een enorme druk op mezelf en wil op alle vlakken de beste versie van mezelf zijn. Hier moet ik nog een balans in vinden.’
Ik voel me al weken gefaald als mama, partner én leerkracht. Ik leg een enorme druk op mezelf en wil op alle vlakken de beste versie van mezelf zijn.
‘Op sociale media zie je vaak alleen de mooie kant van het moederschap, maar ik vind het belangrijk dat we daar eerlijk over zijn, want de maatschappij legt een enorme druk op jonge ouders. Ik zit vaker op een donkere wolk dan op een roze wolk. En dat moedergevoel kwam bij mij niet samen met mijn bevalling, maar dat groeide. Net als de liefde voor mijn kinderen. Ik ben niet geboren als mama. Mama-zijn is iets dat ik leer. Elke dag een beetje meer.’
‘Met deze foto maakten we onze zwangerschap bekend op onze sociale media. Het resultaat mag er zijn, maar het proces was toch lastiger dan gedacht (lacht).’
‘Deze foto nam ik nadat mijn water was gebroken. Ik was aan het wachten tot we naar het verloskwartier gingen. Ik ben blij dat ik deze foto als aandenken heb!’
‘Marcel (links) en Cyriel (rechts) mochten onmiddellijk na de keizersnede heel even bij mij liggen. Daarna werden ze in de couveuse naar neonatologie gebracht.’
‘Op deze foto is de tweeling 28 dagen oud en klaar om naar huis te gaan! De verpleegsters op neonatologie hadden nog een kaartje geschreven als afscheid.’
‘Cyriel en Marcel zijn hier twee dagen oud en liggen in de couveuse. Hun blik wakkerde het moedergevoel in me op.’
‘Enkele dagen na thuiskomst deden we een newbornshoot bij Valérie V. fotografie. Zij maakte prachtige foto’s, maar deze is een van mijn favorieten.’
‘Cyriel zit hier in de crèche. Dit beeld toont hoe hij is: rustig en gelukkig, net zoals Matthias. Marcel is vooral blij en actief, en lijkt het meest op mij.’
‘Wanneer we met ons viertjes op stap gaan zijn we net een wandelende attractie. Mensen wijzen naar ons en spreken ons aan. We krijgen veel complimentjes!’
‘Een vijftal weken na de bevalling nam ik deze foto. Ik wilde een eerlijk beeld schetsen over een postpartumlichaam. Mijn lichaam is op alle vlakken veranderd. Dit maakt me soms heel onzeker, maar tegelijkertijd is het ongelooflijk tot wat een vrouwenlichaam in staat is.’
‘Ik wilde graag een mooie herinnering aan mijn zwangerschap. Soy Bodycasting maakt de allermooiste beelden van lichaamsdelen om zo een blijvende en tastbare herinnering te hebben. Dit beeld kreeg een mooie plaats in onze woonkamer. Nog steeds wrijf ik elke dag over mijn buik, vol ongeloof dat daar ooit twee baby’tjes in zaten.’
Foto’s: Valérie V. fotografie & Soy Bodycasting
Meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
