Ze liet de natuur haar gang gaan en beviel enkele jaren later van de schattige tweeling Nox en Eli.
Svea (29): ‘Ik kreeg te horen dat ik te dik was voor ivf’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Svea (29) kreeg te horen dat ze te dik was voor ivf. Ze liet de natuur haar gang gaan en beviel enkele jaren later van de schattige tweeling Nox en Eli.
‘Zwanger raken verliep voor Samuel (33) en mij niet echt van een leien dakje’, vertelt Svea. ‘Toen het na een tijdje proberen niet lukte besloten we in 2018 om op gesprek te gaan in het ziekenhuis om ivf te proberen. Daar kreeg ik te horen dat ik te dik was. Ik was hier echt ondersteboven van! Ik weigerde nog dat pad te bewandelen en besloot de natuur haar gang te laten gaan.’
Verbazing
‘Twee jaar later was ik nog steeds niet zwanger en kreeg ik ook op professioneel vlak een serieuze tegenslag te verwerken’, aldus Svea. ‘Ik werd ontslagen. Gelukkig vond ik niet lang daarna een nieuwe job. Dat lichtpuntje moest gevierd worden en Samuel en ik maakten er een gezellige avond van. Later bleek dat het wel héél gezellig was, want ik had een positieve zwangerschapstest! Het moment waarop de gynaecoloog me vertelde dat ik zwanger was van een tweeling zal ik nooit vergeten. Mijn mond viel open van verbazing. Van niet natuurlijk zwanger kunnen raken, tot plots zwanger zijn van een tweeling en dat toch op natuurlijke wijze! Het kan snel keren (lacht).‘
‘We wilden dit fantastische nieuws na vier jaar op een originele manier vertellen aan onze familie’, zegt Svea. ‘Mijn ouders en jongste broer kwamen het te weten omdat ik een zwangerschapstest in een koekjestrommel verstopte. Ik maakte hen wijs dat ik ze gebakken had en dat zij als eersten mochten proeven. Mijn schoonouders gaven we een kraskaart met het goede nieuws op en de rest van de familie lichtten we in op kerst. Iedereen was natuurlijk net als ons in de wolken!’
Keizersnede
‘Het eerste trimester van de zwangerschap was ik ongelooflijk misselijk’, aldus Svea. ‘En gedurende die negen maanden was ik raar, maar waar: altijd wagenziek. Gelukkig was het coronacrisis en konden we toch niet ver rijden. Ik moest vroeger stoppen met werken omdat ik een te hoge bloeddruk had en bovendien bracht ik de laatste tien dagen van mijn zwangerschap in het ziekenhuis door omdat ik een zwangerschapsvergiftiging had.’
Nox mocht ik al knuffelen, maar Eli moest nog even in de couveuse met een zuurstofmaskertje op omdat ze hulp nodig had om te ademen.
‘Ik was dan ook blij dat de dag van de geplande keizersnede was aangebroken’, vertelt Svea. ‘Ik was enorm zenuwachtig, want ik wist natuurlijk niet wat ik kon verwachten van een keizersnede. Gelukkig verliep alles vlotjes. Omdat mijn kindjes prematuur waren, ze waren 35 weken oud, mocht ik ze niet meteen in mijn armen houden.’
Liefde op het eerste gezicht
‘Na de nodige check-ups, kwamen de vroedvrouwen terug met een van mijn twee kleine spruiten’, aldus Svea. ‘Nox mocht ik al knuffelen, maar Eli moest nog even in de couveuse met een zuurstofmaskertje op omdat ze hulp nodig had om te ademen. Haar kon ik pas de volgende dag in mijn armen houden. Het was bij allebei liefde op het eerste gezicht!’
‘Na vijf dagen mochten we naar huis met Nox, maar Eli moest nog op neonatologie blijven’, vertelt Svea. ‘Mijn hart brak, maar ik wist dat ze in goede handen was. Pas zeventien dagen later mocht ook mijn kleine meid naar haar nieuwe nestje. We kozen voor de namen Eli en Nox omdat we korte, stoere namen wilden. Eigenlijk is Eli een jongensnaam, maar we vonden het supergoed passen bij een stoere meid en dat is onze Eli zeker en vast.’
In shiften slapen
‘De eerste dagen thuis met Nox waren bijzonder pittig’, zegt Svea. ‘Je merkte dat hij zijn zusje miste, want hij wilde maar niet slapen. Samuel en ik bleven dus in shiften wakker, zodat er toch altijd iemand een paar uurtjes aan een stuk kon doorslapen. We gingen ook elke dag naar het ziekenhuis om Eli te bezoeken, dus die combinatie was loodzwaar. Eenmaal Eli ook thuis was, viel alles precies in zijn plooi en konden we genieten van ons gezinnetje.’
Ik ben een heel chille mama. Ik ben niet overbezorgd en laat alles gewoon op me afkomen.
‘Als geboortekaartje wilden we iets uniseks omdat we zowel een meisje als een jongen hadden’, vertelt Svea. ‘Daarom kozen we voor een simpel design met hun namen in gouden letters op een witte achtergrond. De doopsuiker maakte ik samen met mijn mama en die bestond atypisch uit handzeep, badzout en geurstokjes.’
Chille mama
‘Ik kan echt wel van mezelf zeggen dat ik een heel chille mama ben‘, besluit Svea. ‘Ik ben niet overbezorgd en laat alles gewoon op me afkomen. Ik durf ze ook uit handen geven als Samuel en ik eens iets met ons tweetjes willen doen. Ik ben geen andere persoon geworden nu ik mama ben, want ik doe nog steeds alles wat ik voor hun komst deed. Mijn leven is gewoon enorm verrijkt met deze twee sloebers erbij.’
Zo deelden we het goede nieuws op sociale media. Ik was op dat moment ongeveer 9 weken zwanger, maar ik had wel al een buikje.
Deze foto werd door mijn broer genomen, die peter is van Nox. Ik was toen 28 weken zwanger.
De allerlaatste foto van mijn bolle babybuik. Deze foto maakte ik in het ziekenhuis de dag voor mijn geplande keizersnede. Als ik dit terug zie, krijg ik heimwee naar de zwangerschap.
Papa Samuel houdt Nox voor de eerste keer vast. Een moment dat ik nooit meer zal vergeten. Op dat moment lag Eli nog steeds met haar zuurstofmaskertje in de couveuse.
Hier is Eli een dag oud en is ze verlost van haar maskertje omdat ze zelfstandig kon ademen. De opluchting die ik toen voelde, is moeilijk te beschrijven.
Dit is ons geboortekaartje. Simpel, uniseks en met gouden letters. Eli is de oudste, dus zij stond als eerste op het kaartje.
Deze foto werd genomen op neonatologie. Ik heb Nox vast en Eli ligt lekker warm bij de papa. Ze waren negen dagen oud op deze foto.
Hoera! Eindelijk is ook Eli thuis. Dit is een van mijn favoriete foto’s: mijn superfiere echtgenoot met onze oogappeltjes.
Mijn twee hartendiefjes samen op de foto. Deze foto nam ik wanneer ze exact twee maanden oud waren.
Eli had een moeilijke start, maar ze is nu een stoere meid. Ze kan op nog geen vier maanden oud al rechtop zitten. We zijn apetrots!
Meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
