‘Ze was helemaal opgezwollen door de medicatie en lag aan verschillende draadjes, ik herkende haar niet meer!’
Joyce (33): ‘Ons kindje had een vleesetende bacterie en haar leven hing aan een zijden draadje’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Joyce (33) ging door de hel toen zowel haar kindje als zij de vleesetende bacterie hadden. Kevin (34) en zij zijn nu de trotse ouders van Demi, het kleine zusje van Jarne (10), Liam (9), plusdochter Runa (7) en Nanne (2).
‘Ik heb Polycysteus Ovarium Syndroom of PCOS waardoor er cysten op mijn eierstokken groeien’, vertelt Joyce. ‘Hierdoor was het geen evidentie om zwanger te worden. Ik kreeg veel spuitjes met hormonen, moest tal van bloedonderzoeken laten doen en geregeld een echo laten nemen om te zien of ik een cyclus kreeg. Dat was het wel allemaal waard, want het zorgde er uiteindelijk voor dat ik vier prachtige kindjes kreeg.’
Nierstenen
‘Bij al mijn zwangerschappen was ik van in het prille begin enorm misselijk’, gaat Joyce verder. ‘Dat leidde tot verschillende ziekenhuisopnames omdat ik helemaal uitgedroogd was. Mijn laatste zwangerschap was de ergste! Ik was extreem misselijk, kreeg koorts, had een nierbekkenbodemontsteking, nierstenen en daarna nog eens een urineweginfectie. Dat zorgde ervoor dat ik eigenlijk mijn hele zwangerschap lang enorm ziek was.’
Ik was extreem misselijk, kreeg koorts, had een nierbekkenbodemontsteking, nierstenen en daarna nog eens een urineweginfectie. Dat zorgde ervoor dat ik eigenlijk mijn hele zwangerschap lang enorm ziek was.
‘Omdat ik zo ziek was, vertelden we het geweldige nieuws dat we nog een kindje verwachtten al snel aan onze omgeving’, zegt Joyce. ‘Ook van het geslacht, een meisje, maakten we geen geheim. Mijn ouders kregen de eer, na drie kindjes, om eindelijk meter en peter te worden. Ik kocht iets cliché op het internet om hen te vragen en ze waren in de wolken.’
Pijnlijke kreun
‘Toen ik op 36 weken op controle ging, zag de gynaecoloog dat ons kindje amper nog bewoog en ze had een lage hartslag’, aldus Joyce. ‘Daarom besliste hij dat ik werd ingeleid. Het was een heel intense bevalling. Ik zag 24 uur af! Ik was dan ook dolgelukkig toen ik ze in m’n armen kon houden. Helaas werd die roze wolk een pikzwarte toen ik ‘s avonds merkte dat Demi echt niet oké was. Ze kreunde en dat geluid achtervolgt me nog dagelijks.’
Haar leven hing aan een zijden draadje. Eerst dachten ze aan een hersenvliesontsteking, maar een dag later kregen we het verschrikkelijke nieuws dat ze een vleesetende bacterie had!
‘Ik lichtte het ziekenhuispersoneel in, maar zij geloofden me tot m’n grote verbazing niet’, gaat Joyce verder. ‘Een dag later werd ze op mijn aandringen toch opgenomen op neonatologie en toen zagen ze dat Demi koorts en enorm veel pijn had. Ze kreeg morfine en zeven verschillende antibiotica. Ze was helemaal opgezwollen door de medicatie en lag aan verschillende draadjes, ik herkende haar niet meer! Haar leven hing aan een zijden draadje. Eerst dachten ze aan een hersenvliesontsteking, maar een dag later kregen we het verschrikkelijke nieuws dat ze een vleesetende bacterie had!’
Hersenschade
‘Ik was drager van die bacterie en gaf die door aan ons kindje’, vertelt Joyce. ‘Er waren drie mogelijkheden: of ons kindje zou sterven, of ze zou het overleven maar hersenschade hebben of ze waren op tijd met de medicatie en ze zou volledig genezen. Ik was zo kwaad, want de dokters geloofden me eerst niet! Ikzelf was ook zwaar ziek, maar dat kon me niet deren, zolang ons kindje maar oké was. De dokters maakten dagelijks echo’s van haar hoofdje en keer op keer was er gelukkig niks ernstig te zien.’
Er waren drie mogelijkheden: of ons kindje zou sterven, of ze zou het overleven maar hersenschade hebben of ze waren op tijd met de medicatie en ze zou volledig genezen.
‘Na drie weken bang afwachten, kregen we het verlossende nieuws dat Demi geen hersenschade had’, zegt Joyce. ‘Ik ben blij dat alles goed kwam, maar die periode tekende me wel. We gingen door een hel en waren zo bang ons dochtertje te verliezen. Ik neem niks nog als vanzelfsprekend nu en ben blij met de kleinste dingen, want het kan zo snel gedaan zijn en wij maakten het bijna mee.’
Verantwoordelijkheden
‘Ik vind mama zijn geweldig, al wil ik soms ook eens weglopen van alle verantwoordelijkheden die erbij komen kijken’, besluit Joyce. ‘Je kan als mama niet eens een mindere dag hebben, want je kinderen rekenen op je. Soms heb ik ook het gevoel dat ik niks goed kan doen voor hen. En andere momenten zou ik heel graag gewoon eens in de zetel zitten zonder honderd vragen te moeten beantwoorden. Maar ik zie ze zo ongelooflijk graag en krijg zoveel liefde terug van hen, en daarvoor doe ik het.’
Demi onder de morfine terwijl ze aan allerlei kabels hangt. Deze foto maakt me verdrietig en breekt m’n hart.
Gelukkig mochten we haar blijven knuffelen.
Demi is een vechtertje!
Haar zusjes en broers vonden het heerlijk om Demi te ontmoeten.
Alle kindjes samen, wat een plaatje!
Ik ben zo trots op Demi.
Mijn man Kevin is mijn rots in de branding.
Ons gezin is compleet.
Ondanks het moeilijke parcours is Demi nu het zonnetje in huis.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
