Kevin (30) was een jaar lang vrijwillig fotograaf bij het dierenasiel van Gent: ‘Mensen zien asielen nog altijd onterecht als een slachthuis’

Ter ere van Week van de Vrijwilliger, babbelden wij met ex-vrijwilliger Kevin (30). De leerkracht uit Gent was acht jaar wandelaar bij het dierenasiel in Gent, waarna hij zich een jaar lang inzette als vrijwilliger om er uiteindelijk parttime aan de slag te gaan.

Hoe ben je op het idee gekomen om asieldieren te fotograferen?

‘Zo’n tien jaar geleden ging ik al regelmatig wandelen met asielhonden. Ik was toen ook hobbyfotograaf op concerten. Op den duur nam ik tijdens de wandelingen met mijn camera foto’s om die vervolgens op Tumblr te zetten. Tijdens corona contacteerde het dierenasiel van Gent mij met de vraag of ik weer met de honden wilde gaan wandelen en foto’s wilde nemen voor hun website. Het is namelijk belangrijk dat de dieren snel online komen om zo hun adoptiekansen te vergroten. Ik ging vanaf dan als vrijwilliger met zo’n acht of negen honden per dag wandelen om hen ook te fotograferen. Dat heb ik ongeveer een jaar gedaan. In september 2021 ben ik dan als parttime werknemer aan de slag gegaan.’

Waar let je op bij het fotograferen van de dieren?

‘Ik wil gewoon dat de honden er gelukkig uitzien en dat hun karakter naar voren komt. Ik probeer hen rustig te benaderen, te laten wennen aan mij en in de juiste positie te zetten. Het is belangrijk dat de dieren snel online staan, zodat ze zo snel mogelijk een nieuwe thuis vinden. Maar als het niet meteen lukt, forceer ik niets.’

Wat is voor jou het verschil tussen vrijwilliger zijn bij het dierenasiel van Gent en parttime medewerker?

‘Als vrijwilliger ben je heel flexibel. Je kan komen en gaan wanneer je wil. Ik fotografeerde zoveel ik wou, ging wandelen met zoveel honden als ik wou. Ik deed alles op mijn eigen tempo. Nu kan ik nog mijn eigen uren kiezen, maar ik werk wel 19 uur per week. Mijn takenpakket is nu ook veel breder. Meer nog, het fotograferen van de dieren is nu het kleinste aspect aan mijn job. Ik doe daarnaast nog veel meer, zoals de PR en sociale media, waardoor er wel nog steeds de link is met mijn fotografie.’

Heb je dan nog tijd om je daarnaast ook als vrijwilliger in te zetten?

‘Ja! Nu wandel ik vaak buiten mijn uren, dus als vrijwilliger, met zo’n één à twee moeilijkere honden per dag om ook foto’s te nemen.’

Zie je jezelf ooit fulltime inzetten voor het dierenasiel of ben je tevreden met hoe het nu is?

‘Lesgeven en dieren helpen zijn mijn twee grote passies, dus ik vind de combinatie wel fijn. In het dierenasiel geef ik scholen bijvoorbeeld ook rondleidingen en in de klas praat ik over het asiel, dus er is wel een link tussen mijn twee jobs.’

Heb je nog dromen om iets met of voor dieren te doen?

‘Het is een droom en dat zal het waarschijnlijk ook blijven, maar ik zou graag zelf een asiel oprichten enkel en alleen voor staffords. Het is financieel moeilijk haalbaar en het is nog altijd een ras dat niet snel geadopteerd wordt. Maar het is wel mijn grootste droom.’

Waarom staffords?

‘Er is een grote misvatting over staffords, waardoor ze heel weinig kansen krijgen in een dierenasiel. Dat wil ik helpen doorbreken. Dat probeer ik nu al door tijdens schoolrondleidingen een stafford erbij te nemen, omdat kinderen snel een stap achteruit zetten omdat ze denken dat staffords gevaarlijke honden zijn. Stap voor stap probeer ik een klein verschil te maken. De misvattingen gaan altijd blijven, maar hopelijk steeds minder.’

Wat is het belangrijkste dat mensen moeten weten over asielen volgens jou?

‘Mensen zien asielen nog altijd onterecht als een slachthuis waar honden of katten een spuitje krijgen als ze vol zitten. Dat is niet meer zo. Enkel ernstig zieke dieren worden ingeslapen, en dat is dan ook echt een beslissing die wordt genomen in het belang van het dier. Daarnaast is het belangrijk om te weten dat er heel veel werk in een dierenasiel kruipt en dat vrijwilliger zijn meer is dan enkel hondjes en katjes aaien.’

Stel dat iemand vrijwilliger wil worden, wat moeten ze weten voor ze eraan beginnen? Wat houdt de ‘job’ in?

‘Dieren aaien hoort er natuurlijk ook bij, maar het kuisen van de hokken neemt heel veel tijd in beslag. Ik was als vrijwilliger een uitzondering – ik wandelde en fotografeerde voornamelijk – maar de meeste vrijwilligers beginnen om 9 uur om bij de katten de kattenbakken uit te kuisen, te dweilen en het haar van de krabpalen te verwijderen. Bij de honden worden de hokken ook volledig gekuist. Dat is een dagelijkse routine. In de namiddag is er tijd en ruimte om te wandelen met de honden, en met de katten bezig zijn. Dat laatste is heel belangrijk, want we hebben veel zwerfkatten die gesocialiseerd moeten worden.’

Welke skills heb je nodig om vrijwilliger te worden? Ervaring?

‘Nee. Vooral tijd en motivatie. Maar je haalt er wel veel voldoening uit.’

Je bent nu zo’n tien jaar betrokken bij het dierenasiel van Gent. Wat heb je in al die tijd geleerd?

‘Veel. Zo heb ik geleerd dat je heel veel liefde kan krijgen van alle soorten honden. Ook van dieren die enorm verwaarloosd zijn geweest. Dat vind ik heel mooi en belangrijk om te weten. Ze zijn misschien wat achterdochtig of bang in het begin, maar toch zachtaardig naar mensen toe. Je leert ook het gedrag van honden voorspellen. Maar ik heb ook gemerkt, bijvoorbeeld door inbeslagnames, dat sommige mensen écht niet met dieren om kunnen gaan. Dat probeer ik dan te relativeren, maar dat is heel moeilijk.’

Wat vind je nog moeilijk om te zien?

‘Dat wandelaars of adoptanten enkel op het uiterlijk afgaan, in plaats van op het karakter of het profiel van een dier. Over een mooie kat met blauwe ogen die wild is, krijgen we bijvoorbeeld veel mails en berichten. Maar een sociale Europese korthaar krijgt geen reactie. Het profiel van het dier wordt vaak zelfs niet gelezen, en dan reageren mensen met kinderen bijvoorbeeld op een profiel van een hond die eigenlijk niet om kan met kinderen. Ik wil zeker niet negatief zijn, want ik snap het ergens, maar het is wel jammer.’

Wat is je leukste herinnering tot nu toe aan het dierenasiel?

‘Ik heb er heel veel. Telkens wanneer een hond geadopteerd wordt, is dat voor mij een overwinning. Zeker als het om moeilijkere profielen gaat of om honden waar ik een band mee heb. Het moment dat stafford Lucy geadopteerd werd, was heel mooi voor mij. Het voelde dubbel omdat ik haar ging missen, maar ik was superblij. Het geluk was helaas van korte duur, want na een week was ze alweer terug in het asiel. Maar goed nieuws: ondertussen is ze opnieuw geadopteerd door een heel fijn gezin! Ze doet het daar heel goed met kinderen. Ook een andere stafford Jim was eerst heel wantrouwig naar mensen toe. Die heb ik zien evolueren en hij is nu altijd heel enthousiast als hij mij ziet. Die kleine overwinningen maken mijn job heel fijn.’

Er zijn zonder twijfel ook al minder leuke momenten geweest?

‘Dat zijn er inderdaad ook veel. Lucy die bijvoorbeeld terugkwam, dat brak mijn hart. En vooral inbeslagnames door verwaarlozing, bijvoorbeeld honden die ondervoed zijn, vind ik heel moeilijk. Twee weken geleden kwam er een uitgemergelde Duitse herder met een huidallergie en etter in de ogen binnen. Hij wordt zo’n drie keer per week gewassen en je ziet hem echt evolueren. Hij blijft ook heel lief naar ons toe, terwijl hij echt een shitty leven heeft gehad.’

Hoe kunnen mensen het dierenasiel steunen?

‘Op heel veel manieren. Door vrijwilligerswerk te doen, lid te worden van de wandelclub, peter of meter te worden, giften te doen... Hoe je het draait of keert, geld is een belangrijk aspect voor een asiel, maar het is ook belangrijk dat mensen het juiste beeld hebben van een asiel. Dat kan door gewoon eens te komen kijken. Zodat men beseft dat je ook van dieren met een grote rugzak veel liefde kan krijgen.’

Waarom is adopt don’t shop zo belangrijk volgens jou?

‘Elke hond, of die nu één jaar of tien jaar is, verdient een tweede of bij wijze van spreken tiende thuis. Ik vind het belangrijk dat mensen beseffen dat er in een asiel veel dieren zitten met verschillende profielen. Misschien moet je twee keer naar hetzelfde asiel of zelfs naar een ander asiel gaan om een match te vinden, maar van asieldieren krijg je veel liefde. Adoptie is misschien een langer proces, maar het is belangrijk dat mensen aan de hand van een vragenlijst bij hun keuze stilstaan en er goed over nadenken. Impulsief een hond of kat kopen is nooit een goed idee. We gaan het profiel van het dier ook nooit verbloemen. Als het een hond is die durft te happen, gaan we dat ook zeggen.’

Hoe zorg je ervoor dat je het (vrijwilligers)werk kan scheiden van je emoties?

‘Ik heb zelf één kat Maurice, die ik als zwervertje in huis heb gehaald, en mijn vriendin met wie ik nu samenwoon heeft er ook twee. En dat is meer dan genoeg (lacht). Zo kan ik meer tijd spenderen in het asiel om andere dieren te helpen. Als ik zelf een hond zou adopteren, zou mijn tijd beperkter zijn, en zou ik het werk in het asiel misschien zelfs niet meer kunnen doen. Dat zou egoïstisch zijn, want ik besef, of hoop toch, dat ik een verschil maak voor de honden en katten in het asiel. Dus ik doe er gewoon alles aan dat ze allemaal geadopteerd worden.’

Wat is het fijnste aan vrijwilliger zijn?

‘Bezig zijn met dieren en de liefde die je van hen terugkrijgt. Het is ook fijn om samen te werken met mensen die allemaal hetzelfde doel – dieren helpen – hebben. Zo heb je sowieso een verbinding met iedereen. Van zestien- tot tachtigjaren. Dat zijn mensen die je in het dagelijkse leven misschien nooit zou aanspreken, maar in het asiel wel.’

Als je nu één bewoner van het asiel in de kijker mocht zetten, wie zou het zijn en waarom?

‘Stafford Jim! Hij zit nu zo’n twee jaar in het asiel. Hij is een hele toffe, goedlachse hond die superfijn is om mee te spelen en te wandelen, maar hij heeft wat tijd nodig om vertrouwen te winnen.’

Heb je nog een boodschap voor mensen die dit lezen?

‘Ga gewoon eens langs bij een asiel om te zien hoe het werkt. Wie weet verlies je wel je hart aan een hond of kat. Kom desnoods eens wandelen met de honden en overweeg om vrijwilligerswerk te doen. Het is fijn en het verrijkt je wereld.’

Meer vrijwilligers:

• Eli (25) is vrijwilliger in de cultuursector: ‘Het heeft me geholpen om me hier meer thuis te voelen’
• COLUMN: ‘Vrijwilligerswerk is geen onbetaald werk, het is eerder onbetaalbaar werk’
• Corentine (27): ‘Ik wilde met vrijwilligerswerk iets bijdragen op een plek waar ze niet dezelfde privileges hebben als hier’