'Ik was elke dag kotsmisselijk. Ik overleefde op water en maïswafels, want alleen van de geur van eten keerde mijn maag al om.'
Britt (28): ‘Mijn zwangerschap was van het begin tot het einde eentje met problemen’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Het zoontje van Britt en Sébastien (35) kwam te vroeg ter wereld, maar gelukkig gaat alles nu supergoed met Rafaël.
‘Mijn mama had nooit last gehad van haar zwangerschappen, dus ik ging er automatisch van uit dat het bij mij hetzelfde zou zijn’, zegt Britt. ‘Helaas had ik minder geluk, want mijn zwangerschap was er van in het begin tot het einde eentje met problemen! Ik was elke dag kotsmisselijk. Ik overleefde op water en maïswafels, want alleen van de geur van eten keerde mijn maag al om.’
Zwangerschapsdiabetes
‘Toen die misselijkheid na een vijftal maanden eindelijk over was, dacht ik eindelijk wat meer te kunnen genieten’, zegt Britt. ‘Maar toen kreeg ik zwangerschapsdiabetes waardoor al het lekkere eten plaats moest maken voor een koolhydraatarm dieet. Denk maar aan komkommers in plaats van chips als snacks. Bij iedere stijging van mijn suikerspiegel had ik het gevoel dat ik mijn kind iets slecht aandeed. Gelukkig kon ik veel tips halen uit de Facebookgroep “Zoet Zwanger” speciaal voor vrouwen met zwangerschapsdiabetes. Los van al die problemen vond ik het wel een zalige gedachte dat er een klein wezentje in mij groeide.’
Niet lang daarna werd hij terug bij mij gebracht, volledig ingepakt met buisjes en draadjes. Een heel akelig zicht, maar mijn mannetje was gezond!
‘Ik had tijdens de zwangerschap vaak last van mijn bekken en rug’, aldus Britt. ‘Ik dacht dat dit er bijhoorde, maar toen ik 32 weken ver was, werd de pijn steeds erger en kon ik er zelfs niet meer van slapen. De dokter dacht dat er een probleem was met mijn bekkenbodem, dus raadde hij me een ondersteunende buikband aan. Helaas hielp dit niet en ‘s nachts was de pijn zo ondraaglijk dat we naar het ziekenhuis reden. Ik was zo slecht dat ik onderweg zelfs moest overgeven in de handschoen van de ijskrabber!’
Dalende hartslag
‘Eenmaal aangekomen op spoed bleek dat ik al drie centimeter ontsluiting had’, zegt Britt. ‘Dat was natuurlijk veel te vroeg, dus ik kreeg onmiddellijk weeënremmers. Helaas hadden deze geen effect meer en kreeg ik een longrijpingsmiddel zodat ons kleintje voorbereid werd op het leven buiten zijn veilige cocon. Via de monitor werd duidelijk dat zijn hartslag begon te dalen waardoor de bevalling plots snel opgewekt moest worden.’
‘Enkele uren later kwam onze kleine man ter wereld’, zegt Britt. ‘Ik hoorde hem onmiddellijk huilen en dat was een hele opluchting. Ik mocht hem jammer genoeg maar enkele seconden vasthouden, want dan werd hij gecontroleerd en aan de beademing gelegd. Dit brak echt mijn hart! Niet lang daarna werd hij terug bij mij gebracht, volledig ingepakt met buisjes en draadjes. Een heel akelig zicht, maar mijn mannetje was gezond!‘
Neonatale afdeling
‘Uiteindelijk lag Rafaël zes weken op de neonatale afdeling waar ze ontzettend goed voor hem zorgden’, zegt Britt. ‘Ook wij werden goed op de hoogte gehouden van elke ontwikkeling, waar ik heel dankbaar voor ben. We twijfelden heel lang over de naam. We hadden allebei een voorkeur voor Franse namen en voor een meisje waren we het snel eens, maar voor een jongen kwamen we totaal niet overeen. Uiteindelijk kwam Sébastien op de proppen met Raphael, wat ik mooi vond, maar ik wilde wel een andere schrijfwijze.
Het minst leuke aan mama zijn is dat ik echt geen vijf seconden meer op mijn gemak ben. Ieder hoestje maakt me onmiddellijk ongerust.
‘Ik wist al van jongsaf aan dat ik voor mijn dertigste mama wilde worden’ vertelt Britt. ‘Ik wil er namelijk zo lang mogelijk voor mijn kindje zijn en zoveel mogelijk zotte dingen met hem doen voor ik “te oud” ben. Het leukste aan mama zijn, vind ik al die kleine mijlpalen. Hij was een prematuurtje, dus het is zo zalig om te zien hoe hard hij groeit. Het is een vechtertje! Het minst leuke is dat ik echt geen vijf seconden meer op mijn gemak ben. Ieder hoestje maakt me onmiddellijk ongerust. Dat zorgt ervoor dat ik niet zoveel slaap meer heb, maar je schuift je eigen zorgen echt naar de achtergrond, want Rafaël staat centraal. Mijn eigen humeur en gevoel van geluk hangen nu af van dat kleine wezentje.’
‘Op de eerste echo was het vruchtje heel klein waardoor de gynaecoloog vreesde dat het gestopt was met groeien. Op de tweede echo was duidelijk dat hij goed gegroeid was.’
‘Mijn kat was toen ik zwanger was niet meer weg te slaan van mijn buik. Alsof hij voelde dat er leven in zat en dat hij dit moest beschermen.’
‘Ik was tijdens de kerstperiode net twaalf weken zwanger, dus leek het ons leuk om de zwangerschapsaankondiging in kerstthema te doen.’
‘Het geboortekaartje werd ontworpen door mijn beste vriendin en weerspiegelt onze familie. Onze zoon samen met onze twee poezen Louis en Floki.’
‘Ik hoopte stiekem altijd van een zoontje omdat ik vind dat die schattigere kleertjes hebben. Dit outfitje kon mijn mama op de kop tikken en ik was er onmiddellijk verliefd op!’
‘Op 32 weken en 6 dagen besloot Rafaël dat het genoeg was geweest en dat hij kennis met ons wilde maken. Helaas veel te vroeg waardoor hij onmiddellijk werd meegenomen om zuurstof en de nodige verzorging te krijgen. Het mutsje heb ik nog steeds liggen als herinnering aan deze zware periode.’
‘De dag dat ik het ziekenhuis moest verlaten en mijn zoontje moest achterlaten op de neonatale afdeling, was het Moederdag. Er is daar gelukkig een ouderraad die op zulke speciale momenten kleine aandenkens voor de ouders voorziet. Deze prachtige geschenken stonden klaar toen ik die dag ons zoontje ging bezoeken.’
‘Omdat voor een prematuurtje iedere stap vooruit een hele mijlpaal is, voorzien ze op de neonatale afdeling mijlpaalkaartjes die omhoog gehangen worden op het centraal bord op de kamer. Ieder kaartje staat voor een nieuwe overwinning en is een stapje dichter naar huis! Ik heb ze allemaal bewaard.’
‘Na zes lange weken mochten we Rafaël eindelijk mee naar huis nemen. We hadden meteen een newbornshoot geregeld en ik ben zo blij met het resultaat. Dit is mijn favoriete foto!’
‘Ondertussen is Rafaël een flinke eenjarige! Zijn kleinere gestalte maakt hij goed door zijn zalige glimlach en ondeugende trekjes! Hij heeft serieuze stappen vooruit gezet en we zijn ontzettend trots op hem.’
Fotograaf: Studio Babeloush Fotografie.
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Marjolein (32): ‘De gedachte dat er een leventje stopte met groeien in mijn buik, tot drie keer toe, was niet bevorderlijk voor het vertrouwen in m’n eigen lichaam’
- Rani (24): ‘Ik kwam 30 kg aan, maar ik was nooit eerder zo fier op mijn lichaam’
- Naomi (35): ‘Ik was bang om een band te scheppen met mijn baby, omdat ik hem misschien wéér zou moeten afgeven. Het was een soort zelfbescherming.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
