'In het ziekenhuis vroegen ze of ik een epidurale wilde, maar ik had niet het gevoel dat ik dat nodig had. Ik voelde me krachtig, energiek en trots!'
Roxanne (32): ‘Ik dacht dat weeën veel pijnlijker zouden zijn’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Roxanne (32) dacht dat weeën veel pijnlijker waren en beviel zonder epidurale. Kevin (33) en zij zijn nu de trotse ouders van regenboogbaby Otis, het kleine broertje van Alice (4).
‘Ik was drie keer zwanger’, vertelt Roxanne. ‘De eerste twee keer was ik van ‘s morgens tot ‘s avonds misselijk. Ik liep voortdurend met een emmer en plastic zakjes rond. Ik was zo verzwakt dat ik te maken kreeg met uitdrogingsverschijnselen en extreme vermoeidheid. Ik was ook enorm vatbaar voor elk virus dat de ronde deed. Zo had ik oorontstekingen, voedselvergiftiging, griep, corona en zelfs nierkolieken. Ik viel daarbovenop ook vaak flauw. Het was zo erg dat ik de eerste keer zelfs een prenatale depressie kreeg. Ik zat er mentaal volledig door op twintig weken en wou de zwangerschap zelfs beëindigen.‘
Extreme zwangerschapsmisselijkheid
‘Tijdens mijn laatste zwangerschap kreeg ik uiteindelijk de diagnose hyperemesis gravidarum of extreme zwangerschapsmisselijkheid’, aldus Roxanne. ‘Daardoor werd ik goed begeleid en kreeg ik de juiste medicatie waardoor de scherpe randjes er wat af gingen. Ik vond een manier om beter met die misselijkheid om te gaan, vooral door beter naar mijn eigen lichaam te luisteren. Ik aanvaardde veel meer hulp, ging halftijds werken en deed heel wat ademhalingsoefeningen. Helaas was ik tijdens de laatste zwangerschap heel angstig omdat ik de vorige zwangerschap ons kindje verloor. Ik heb door dit alles dus niet genoten van mijn zwangerschappen.’
Ik moest mijn aandacht plots verdelen en ik had het gevoel dat ik altijd één kindje tekort zou doen en dus geen goede mama kon zijn van twee kindjes.
‘Natuurlijk waren er ook wel mooie momenten zoals wanneer ik de baby voelde trappelen in mijn buik of wanneer ik hoogzwanger in bad zat met mijn dochtertje en zij met rozenblaadjes een tekening op m’n bolle babybuik maakte’, zegt Roxanne. ‘Ondertussen praatte ze tegen haar ongeboren broertje, dat was prachtig! Het nieuws van mijn zwangerschap moesten we noodgedwongen rond acht weken al vertellen aan de familie, want ik werd in het ziekenhuis opgenomen wegens uitdroging. Ze begonnen zich uiteraard vragen te stellen en mijn papa dacht zelfs dat ik een ernstige ziekte had.
Keizersnede
‘Ons eerste dochtertje Alice kwam met een geplande keizersnede ter wereld omdat ze in stuit lag. Ons zoontje lag wel goed, dus het zag er naar uit dat het deze keer een natuurlijke bevalling zou worden. Toen ik veertig weken ver was, kreeg ik ‘s nachts plots krampen. Ik dacht eerst dat ik buikgriep had, maar na een halfuurtje had ik door dat de steken om de vier minuten kwamen, dus dat het weeën waren! In films leek dit altijd veel pijnlijker, daarom dat ik zo hard twijfelde. In het ziekenhuis vroegen ze of ik een epidurale wilde, maar ik had niet het gevoel dat ik dat nodig had. Ik voelde me krachtig, energiek en trots!‘
Alle mooie, inspirerende en ontroerende verhalen over het moederschap kan je vinden bij onze Babyb(r)abbels.
‘Helaas wilde de baby niet zakken, waardoor er toch een keizersnede moest gebeuren’, aldus Roxanne. ‘Tijdens de operatie was er even commotie omdat de kleine spruit op het laatste nippertje toch besloot zich te draaien waardoor ze hem met zijn poep eerst eruit moesten halen. Ik was dolgelukkig dat ons zoontje er was, en het was een flinke kerel: 54 centimeter en meer dan vier kilogram. We kozen de naam Otis omdat zowel Kevin als ik dat een mooie naam vonden.’
Kraamtranen
‘De eerste dagen thuis waren best emotioneel’, vertelt Roxanne. ‘Ik moest mijn aandacht plots verdelen en ik had het gevoel dat ik altijd één kindje tekort zou doen en dus geen goede mama kon zijn van twee kindjes. Dat resulteerde in heel wat kraamtranen. Dat evenwicht blijft een beetje zoeken, want het is niet evident om voor twee kleine spruiten te zorgen. Wat ik ook herinner aan mijn kraamperiode was hoe heet het was! Ik beviel tijdens de warmste week van het jaar: toen we van het ziekenhuis naar huis reden was het 38 graden!’
Ik vind het vooral fantastisch om te zien dat Alice een fantastische grote zus is. Ze is heel beschermend naar Otis toe en wil altijd dicht bij hem in de buurt zijn.
‘Mama worden heeft me zachter en emotioneler gemaakt’, besluit Roxanne. ‘Ik kan veel beter relativeren, want mijn gezin komt op de eerste plaats en de rest is bijzaak. Ik vind het vooral fantastisch om te zien dat Alice een fantastische grote zus is. Ze is heel beschermend naar Otis toe en wil altijd dicht bij hem in de buurt zijn. Ons gezinnetje is nu compleet. Ik kan me echt niet voorstellen hoe ik de zorg voor een derde kindje er nog bij zou moeten nemen!’
Met deze foto maakten we onze zwangerschap bekend op sociale media.
Ik was dertig weken zwanger, en toch wel een beetje onzeker over die wel heel ronde buik.
Fotograaf: Elisa van Frankie and Fish
Alice keek enorm uit naar de komst van haar broertje.
Fotograaf: Elisa van Frankie and Fish
Na 10 uur weeën en een ongeplande keizersnede kwam onze regenboogbaby ter wereld.
Otis’ geboortekaartje ontwierp ik volledig zelf. Heel eenvoudig, maar ook heel betekenisvol. Otis werd geboren met de energie van de volle supermaan.
Alice hield Otis voor het eerst in haar armen. Ze was op slag verliefd. En nog steeds!
De allerliefste zus voor haar klein broertje.
We waren zo blij dat we met onze Otis gezellig thuis waren.
Otis was twee weekjes oud toen we onze eerste gezinsfoto lieten maken.
Fotograaf: Lynn Van Baelen
Twee weken na de bevalling gingen we naar het Sfinks festival. Otis was de jongste bezoeker.
Op deze foto is hij een maandje oud. Wat een zalig ventje!
Mijn twee grootste schatten.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
