'Ik ben natuurlijk trots op wat mijn lichaam deed, het zette ons zoontje op de wereld, maar de confrontatie met de spiegel is niet altijd makkelijk.'
Lentl (26): ‘Mijn buik is dan wel niet meer perfect, maar mijn kind is dat zeker wel’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Lentl (26) worstelt met haar zoontje te doen drinken/eten. Gino (29) en zij zijn nu de trotse ouders van Emil.
‘Ik was heel snel zwanger’, vertelt Lentl. ‘Het ging zelfs zo snel dat ik het eerst niet doorhad. We waren op vakantie in Italië en ik voelde me voortdurend doodmoe. Op een bepaald moment was ik zo kapot dat ik op het midden van een rotonde mijn badhanddoek legde om een uurtje te slapen (lacht). Ik had geen verklaring voor mijn gebrek aan energie en besloot dan maar een zwangerschapstest te kopen. Daarop kwamen vrijwel onmiddellijk twee dikke lijnen: ik was overduidelijk zwanger! De rest van de reis verliep een beetje chaotisch, want probeer maar eens aan een Italiaan te vragen of de mozzarella gepasteuriseerd is (lacht).’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Bekkeninstabiliteit
‘Ik had de eerste weken geen last van mijn zwangerschap, maar na 24 weken kreeg ik bekkeninstabiliteit en dat was de hel’, vertelt Lentl. ‘Ik kon niet meer wandelen en zelfs slapen werd lastig. Elke beweging deed pijn, waardoor ik thuis bleef en me op den duur wat geïsoleerd voelde. Gelukkig kon mijn kinesist de pijn wat verlichten. Onder meer daardoor vond ik het niet zo fijn om zwanger te zijn. Ik voelde me hier heel schuldig over, want moet je niet genieten van dat kleine wezentje dat in je groeit? Maar na een tijdje liet ik het los. Je kan je niet dwingen om iets tof te vinden, dat gaat gewoonweg niet.’
Ik was soms twee uur bezig met voeden, het was telkens weer een strijd. Na twee weken borstvoeding woog ik al een pak minder dan voor de bevalling. Ik had geen energie meer en mijn melkproductie nam af.
‘Ik ging over mijn uitgerekende datum en dat vond ik verschrikkelijk’, aldus Lentl. ‘Elke dag was een dag te veel, want ik wilde ons kindje eindelijk in mijn armen houden. Toen het eindelijk zover was, had onze kleine spruit precies toch niet veel zin om de wereld te ontdekken. Na twintig uur arbeid en een vreselijke weeënstorm vroeg ik een epidurale, want het deed zoveel pijn. Toch is ons lichaam hiervoor gemaakt. Het is gek wat een vrouw allemaal kan! Ik was zo blij toen hij om mijn borst lag dat ik hem eindelijk kon leren kennen. Ik wist op dat moment al onmiddellijk dat hij de liefde van m’n leven is! Gino en ik doopten ons zoontje Emil, dat is de tweede naam van de vader van mijn vriend. Zijn tweede naam Jeannine is de naam van mijn overleden oma en meter.’
Moeilijke drinker
‘De kraamperiode vond ik heel intens’, zegt Lentl. ‘Vanaf het moment dat je het ziekenhuis verlaat, moet je het plots allemaal alleen doen. Ik was onzeker, maar beetje bij beetje vond ik mijn draai thuis. Ik wilde heel graag borstvoeding geven en dat leek goed te lukken, want ik had veel melk en kolfde vlotjes af. Helaas wilde ons zoontje niet drinken en dat kwam omdat hij een verkort tongriempje had. Toen de kinderarts dit knipte, had hij helaas nog steeds moeite met drinken. Ik was daardoor soms twee uur bezig met voeden, het was telkens weer een strijd. Na twee weken borstvoeding woog ik al een pak minder dan voor de bevalling. Ik had geen energie meer en mijn melkproductie nam af. Ik moest stoppen, want ik ging eronderdoor.’
‘Ik besloot over te schakelen op afkolven en hem mijn melk met een flesje te geven, maar ook dat lukte niet’, aldus Lentl. ‘Ik ging op dieet, zonder resultaat. Ik zocht het hele internet af en vroeg raad bij iedereen, maar er kwam geen goed antwoord uit de bus. We gingen nogmaals langs bij de kinderarts, maar Emil was kerngezond. Een bezoekje aan de gespecialiseerde logopedist haalde ook niks uit, want zijn zuig- en sliktechniek en motoriek was perfect. Ik weet nog steeds niet waarom hij niet graag drinkt en we blijven verder zoeken tot het moment dat hij kan genieten van zijn voedingsmomenten.’
Confrontatie
‘Verder vond ik het in het begin moeilijk om mijn nieuwe lichaam te aanvaarden’, zegt Lentl. ‘Ik probeer die striemen te omarmen en het feit dat ik niet veel spieren meer heb. Ik ben natuurlijk trots op wat mijn lichaam deed, het zette ons zoontje op de wereld, maar de confrontatie met de spiegel is niet altijd makkelijk. Ik knoop het in mijn oren dat mijn buik dan wel niet meer perfect is, maar mijn kind dat zeker wel is.’
Ik voelde enorm de verantwoordelijkheid dat ik Emil in leven moet houden, maar vergat daardoor zelf te leven.
‘Ik ben als mama een echte leeuwin’, vertelt Lentl. ‘Ik was sowieso al een bezorgd type, maar de komst van Emil versterkte dit alleen maar. Ik vond het moeilijk om hem uit handen te geven. Ik sliep niet meer zo vast omdat ik telkens wilde luisteren of ie nog wel ademde. Ik voelde enorm de verantwoordelijkheid dat ik Emil in leven moet houden, maar vergat daardoor zelf te leven. Mijn vroedvrouw gaf me de goede raad dat ik pas goed kan zorgen voor mijn baby als ik ook voor mezelf zorg. Dat pas ik nu veel meer toe! Ik vraag aan familie en vrienden om te komen babysitten zodat ik wat tijd heb voor mezelf én mijn vriend.’
Koningswens
‘Ik vind mama zijn geweldig’, besluit Lentl. ‘Het moederschap is een moeilijke wandeling met hoge bergen en diepe dalen, maar wel eentje met de mooiste uitzichten. Ik zie mijn gezinnetje zo graag! We willen eerst volop genieten van onze kleine man, maar dromen wel al over een zusje of broertje voor Emil. Het liefst een meisje, dan wordt onze koningswens werkelijkheid.’
Het begin van een mooi avontuur!
We konden niet wachten om ons zoontje te ontmoeten.
Zwanger zijn was niet fijn, maar de vooruitzichten van onze kleine man wel.
Mijn zus organiseerde de gender reveal. Ze was de enige die het geslacht op voorhand wist waardoor ze alles tot in de puntjes kon voorbereiden.
Foto: Jordi Cools
Ik laat je nooit meer los.
Als hij mij aankijkt met zijn grote, sprekende ogen smelt ik.
Op mij kan hij altijd rekenen.
Als ik deze foto zie, dan komen al mijn moedergevoelens naar boven. Veel woorden zijn hier niet voor nodig. Ik denk dat iedereen dit wel kan zien. Mijn moederhart loopt over van de liefde voor hem.
Eigen kind, mooi kind.
Wat is er nu schattiger dan babyvoetjes?
Fotograaf: ANJA NURSKI
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
