Het eerste kindje van Sien en Jelle wilde maar niet komen.
Sien (30): ‘Ik heb nog nooit zo weinig complexen gehad als toen ik zwanger was’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Ondanks de pittige bevalling van Sien kijkt ze er toch met een goed gevoel op terug.
Sien (30) en Jelle (30) werden in augustus van vorig jaar de trotse ouders van Roos. ‘Sinds mijn middelbare schooltijd was Roos één van m’n favoriete namen’, vertelt Sien. ‘Ik kribbelde de naam al op m’n kaften tijdens saaie lessen en tekende vaak roosjes. Toen we een naam moesten kiezen, had ik nog heel wat kanshebbers, maar mijn vriend hakte de knoop door. Blijkbaar wisten nog wel wat mensen van vroeger hoe mooi ik deze naam vond, dus er waren al wel wat vermoedens. Mijn ouders hadden de naam op een briefje geschreven, dat ik na de bevalling mocht bekijken. Uiteindelijk hebben we het briefje tijdens de bevalling opengedaan en... ze hadden gelijk.’
Pijnlijke borsten
‘Ik was al iets vroeger klaar voor kindjes dan mijn vriend, dus ik wachtte op hem om te beslissen wanneer we eraan zouden beginnen. Op een vrijdag kwam hij thuis van z’n werk en zei hij opeens dat het goed was voor hem. Ik heb heel die avond in ongeloof gezeten en vond het gigantisch spannend.’
‘Op dat moment waren we net op zoek naar een appartement, dus de timing was niet ideaal. Maar ik hoorde van zoveel mensen in mijn omgeving hoe lang het bij hen geduurd had om zwanger te worden, dus ik ging ervan uit nog wel wat speling te hebben.’
Ik was al iets vroeger klaar voor kindjes dan mijn vriend, dus ik wachtte op hem om te beslissen wanneer we eraan zouden beginnen.
‘Zo’n twee maanden nadat ik gestopt was met mijn anticonceptie begon ik misselijk te worden en kreeg ik last van pijnlijke borsten. Naïef als ik was, maakte ik er niks van. Ik had net daarvoor m’n regels voor het eerst weer gekregen. Het was mijn vriend die voorstelde om toch maar een test te doen. En die was heel duidelijk positief…’
Op het toneel
‘We hebben meteen de dokter gebeld en ik mocht een dag later nog bloed laten trekken. ’s Avonds kreeg ik telefoon met de boodschap: “Proficiat. U bent wel degelijk zwanger. Maar... Ofwel ben je toch al langer zwanger dan je denkt, ofwel verwacht je misschien een meerling.” Euh... Dat was even schrikken.’
‘Ik speelde die avond in een toneelvoorstelling mee. Je kan je zo voorstellen dat ik niet heel erg geconcentreerd op het podium stond. Hoewel we net een appartement hadden gekocht met maar één extra slaapkamer, waren we toch best wel blij met het nieuws van een tweeling.’
Kerstkaartje
‘Op kerstavond hadden we een eerste echo. Daar zagen ze één gezond kindje. Ik was al langer zwanger dan gedacht en wat ik dacht dat mijn eerste regels waren, was misschien wel innestellingsbloed. Plots werd alles zo echt. Aan onze dichtste familie hebben we het nieuws iets na die eerste echo verteld. Op het kerstfeestje bij onze ouders vertelden we het met een kerstkaartje met daarin de echo. Ze waren allemaal enorm enthousiast, en da’s een understatement. Roos was bij beide families het eerste kleinkind, dus er was heel wat euforie.’
Ik was al langer zwanger dan gedacht en wat ik dacht dat mijn eerste regels waren, was misschien wel innestellingsbloed.
‘Er zijn tijdens de feestdagen heel wat leugentjes gepasseerd om het nieuws nog even geheim te houden voor de rest van de familie. Maar na de twaalfwekenecho en de NIPT konden we het nieuws eindelijk wereldkundig maken.’
Lockdown
‘Mijn zwangerschap verliep heel goed. Ik was zo graag zwanger. En nog meer vanaf het moment dat ik haar kon voelen. Het land ging in lockdown en ik vond dat toen eerlijk gezegd niet altijd even erg. Ik had zoveel tijd om te rusten én te genieten van die buik. Alleen konden mijn vrienden, collega’s en familie niet meegenieten. Ik zou plots een kindje hebben zonder in hun ogen zwanger geweest te zijn…’
Alles was in orde, maar ze wilde maar niet komen.
‘Ik was er rotsvast van overtuigd dat ik te vroeg zou bevallen. Vanaf 37 weken geloofde ik dus elke dag dat het zou gebeuren. Ik sliep met een vuilzak onder mijn laken, in het geval dat mijn vliezen zouden breken, en mijn koffertje stond al lang klaar. Ook de geboortegeschenkjes stonden al klaar, het bord met haar naam stond thuis te blinken… Alles was in orde, maar ze wilde niet komen.’
Inleiding
‘Tijdens de laatste check bij de gynaecoloog, een paar dagen voor de uitgerekende datum, had ik twee à drie centimeter ontsluiting. We spraken af dat wanneer ons meisje niet vanzelf zou komen, wat de gynaecoloog niet verwachtte, ik vier dagen na de uitgerekende datum ingeleid zou worden. Ik had hoop, want nu zou het écht wel gaan gebeuren.’
‘Ik wilde beginnen aan die nieuwe fase, maar er kwam niets. Er was een hittegolf en ik was het kotsbeu. Alle middeltjes heb ik geprobeerd, maar niets werkte. Ik wilde niet ingeleid worden, maar ik wilde ook niet langer wachten. De gynaecoloog wilde me ook niet té lang overtijd laten gaan, want ons meisje was al best groot en hij wilde geen complicaties. Uiteindelijk ben ik dus ingeleid vier dagen na de uitgerekende datum.’
‘Al snel nadat alles die ochtend in gang gezet werd, voelde ik weeën die steeds heviger werden. Het leek zelfs als ik constant weeën had, zonder rustpauzes. Achteraf bleek het een weeënstorm te zijn. Niet kort daarna werd ik misselijk en dat is de hele bevalling zo gebleven. Op den duur heb ik een epidurale verdoving gekregen en kon ik even tot rust komen. Het overgeven bleef, maar de pijn was weg. Zalig!’
Compleet geschokt
‘’s Avonds mocht ik beginnen persen. Uiteindelijk heeft het drie kwartier geduurd voor ik mijn baby in mijn armen mocht nemen. Ik was verbaasd hoe vlot het ging, maar ik was wel compleet uitgeput en daardoor ook niet zo emotioneel als verwacht.’
‘Toen ik de volgende dag uit de douche stapte om me af te drogen, voelde ik iets uit me vallen en werd ik ineens heel slap. Ik ging op de grond zitten omdat ik geen kracht meer had en drukte op het belletje om de vroedvrouw te roepen. Mijn benen hingen vol bloed en er lag een gigantische brok op de vloer. Ik was compleet geschokt, maar de vroedvrouw stelde me gerust en zei dat het een klonter gestold bloed was. Iets wat blijkbaar wel vaker gebeurde, maar ik had er nog nooit van gehoord.’
Ik was verbaasd hoe vlot het ging, maar ik was wel compleet uitgeput en daardoor ook niet zo emotioneel als verwacht.
‘De gynaecoloog heeft toen voor de zekerheid nog een echo gedaan om te kijken of er geen stukje placenta was achtergebleven dat voor de bloedingen zorgde, maar alles zag er goed uit. Als ik terugkijk op de bevalling vond ik die bloedklonters toch wel het akeligst.’
‘Ook al was het zo’n enge ervaring, ik besliste wel vrij meteen: als dit is wat je moet doen om een kind te hebben, doe ik het misschien nog weleens. Het was het volledig waard. Ondertussen lag mijn minimensje daar en konden we samen knuffelen. We zien haar zo graag! Dat gevoel kan je je op voorhand moeilijk voorstellen.’
Krijsen
‘Roos was een droombaby. Alles liep zo vlot en makkelijk. Tot ze een dikke maand oud was en plots huilbuien kreeg. Noem het liever krijsbuien. Ze krijste uren op een dag en was niet te sussen. Ze wilde niet slapen, niet eten… Niets hielp. Als mama word je dan enorm ongerust.’
‘Op een dag had ze in totaal acht uur bij elkaar gekrijst. We zijn naar de spoeddiensten gereden, maar ze vonden niet meteen iets. Misschien had ze last van reflux dus kregen we medicatie. Die leek te werken, dus vol goede moed gingen we terug naar huis. Een paar dagen later begon het gekrijs opnieuw en ook nu bleef dan duren.’
Ze krijste uren op een dag en was niet te sussen. Ze wilde niet slapen, niet eten… Niets hielp.
‘Toen ze drie maanden was, ging ik naar de kinderarts met ons verhaal. We zijn met de reflexmedicatie gestopt, hebben een paar keer een osteopaat bezocht en een paar dagen in het ziekenhuis doorgebracht ter observatie. Ze vonden geen medische oorzaak. Een huilbaby, that’s it.’
Topkind
‘Zo’n huilbaby is zwaar. Vooral omdat je niet weet hoe lang het nog zal duren en de twijfel die je hebt of er toch niks ergers aan de hand is. Maar een paar weken later was plots alles anders. Ineens was het krijsen over en werd Roos een gelukkige baby. We merken het nog steeds heel duidelijk als ze een sprongetje heeft en slapen is niet haar favoriete bezigheid, maar wat een topkind is Roos!’
‘Ik had wel een idee bij het mama zijn, maar zo intens graag zien is nieuw voor mij. Ik zie haar graag als een deeltje van mezelf en kan dan ook echt emotioneel worden als ik erover praat. Alles wordt in perspectief geplaatst als je aan haar denkt. Zij is het allerbelangrijkst.’
‘Ice ice baby. We postten deze foto op sociale media om onze zwangerschap aan te kondigen. Er waren wel wat mensen die het niet begrepen, ondanks het liedje dat we erbij plaatsten. Ik wilde vooral origineel zijn, en dat is wel gelukt, vind ik.’
Foto: Marie Vervoort
‘Hier was ik 36 weken zwanger en ervan overtuigd dat m’n vliezen elk moment zouden breken. Niet dus (lacht). Ik voelde mij echt heel goed. Ik heb nog nooit zo weinig complexen over mijn uiterlijk gehad als toen ik zwanger was. Ik had meer zelfvertrouwen en vond mezelf mooier dan anders.’
Foto: Marie Vervoort
‘Jelle is niet zo’n fotoshootman, dus hij wilde liever geen zwangerschapsshoot doen. Voor mij heeft hij het eindelijk toch gedaan en daar ben ik heel blij om. Ik hou ervan om herinneringen vast te leggen en kijk regelmatig terug naar oude foto’s.’
Foto: Marie Vervoort
‘Onze eerste foto met z’n drieën. Ons meisje ziet er zo geschokt uit. Arm kind. Ik had de maanden voor de bevalling zowat alle bevallingsvlogs op YouTube gezien en moest telkens huilen als het kindje arriveerde. Bij m’n eigen bevalling niet. Het besef dat ze er echt was en wat dat betekende, kwam pas later.’
‘Door de lockdown had ik massa’s tijd, dus ik heb heel wat zelf gedaan voor onze doopsuiker en het geboortekaartje. Voor de kindjes was er een bellenblaas, er waren snoepjes in de kleuren die pasten bij het geboortekaartje en flesjes met Batida de Coco en vanillejenever. De snoepjes zijn door de hittegolf wel gesmolten. Superjammer!’
‘Deze foto werd vier dagen na de bevalling genomen en je ziet duidelijk hoe vermoeid ik was. Mijn oma en mama, Roos en ikzelf vormen een viergeslacht, iets waar mijn oma apetrots op is. Ze is ook stapelzot van Roosje.’
‘Deze foto is genomen in de Lommelse Sahara door Joni Custers, een vriendin en fotografe. Tijdens de shoot zelf dacht ik dat we weinig mooie foto’s zouden krijgen, want Roos was niet heel goedgezind. Toch heeft Joni fantastisch mooie foto’s afgeleverd. Zo fijn om gezinsfoto’s te hebben!’
‘Afgelopen zomer maakten we een eerste gezinstripje. We gingen met z’n drieën naar Duitsland. Roosje zat toen in het midden van een sprongetje en slapen was toen, op z’n zachtst gezegd, lastig. Onze avonden waren minder gezellig, maar onze dagen heel tof. We maakten uitstapjes en oefenden veel met stappen. Topkind!’
‘Ons meisje vierde haar eerste verjaardag in augustus. Ze heeft zich superhard geamuseerd op haar feestje. Ze kreeg veel cadeautjes en vooral veel aandacht. Ik had haar vast toen “Happy Birthday” voor haar werd gezongen en ze werd toen verlegen. Heel schattig!’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
