‘Er waren momenten dat ik mijn zwangerschap vervloekte, maar achteraf voelt het alsof deze precies op het juiste moment kwam.’
Lins (32): ‘Mijn zwangerschap was ongepland. We waren nog maar drie maanden aan het daten.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Lins (32) werd ongepland zwanger. Edward (34) en zij zijn nu de trotse ouders van Cas.
‘Ik werd ongepland zwanger’, vertelt Lins. ‘Ik was nog maar drie maanden aan het daten met Edward, die ik al kende van vroeger en waar ik als tiener weleens dronken mee kuste. In het begin van onze relatie was ik nog de brokken van mijn vorige relatie aan het lijmen, dus ik dacht nog helemaal niet aan kinderen. Toen we de positieve zwangerschapstest in onze handen hielden, wilde Edward er direct volledig voor gaan. Ik had eerst mijn twijfels omdat ik ervan droomde om van mijn bijberoep in catering mijn hoofdberoep te maken. Dat toekomstplan loslaten, ging gepaard met heel wat tranen. Er waren dan ook momenten dat ik mijn zwangerschap vervloekte, maar achteraf voelt het alsof deze precies op het juiste moment kwam.’
Bekkeninstabiliteit
‘We vonden het spannend om het goede nieuws aan onze vrienden en familie te vertellen, net omdat we nog niet lang een koppel waren’, gaat Lins verder. ‘Mijn ouders waren in eerste instantie eerder bezorgd dan enthousiast omdat ze natuurlijk bang waren dat Edward en ik misschien nog uit elkaar zouden gaan. Ik vond het een heel bijzondere ervaring om zwanger te zijn: die buik die groeit, de schopjes die je voelt. Ik had last van bekkeninstabiliteit wat het genieten soms wat moeilijk maakte, maar gelukkig overwoog het positieve gevoel.’
Edward keek van dichtbij toe hoe Cas werd gereanimeerd en zag de verscheidene pogingen om zuurstofbuisjes aan te brengen.
‘Mijn weeën begonnen traag en draaglijk, wanneer ze heviger werden, besloten we naar het ziekenhuis te rijden’, aldus Lins. ‘Helaas ging de ontsluiting heel traag. Ik maakte koorts aan en Cas’ hartslag werd zorgwekkend hoog. Na een uur persen zonder vooruitgang bleek Cas vast te zitten in het geboortekanaal, dus gingen we naar de operatiekamer voor een keizersnede. Toen hij ter wereld kwam, hoorde ik de vroedvrouw roepen: “Slappe baby”. Edward keek van dichtbij toe hoe Cas werd gereanimeerd en zag de verscheidene pogingen om zuurstofbuisjes aan te brengen.’
Zuurstofgebrek
‘Ik lag nog op de operatietafel en wachtte angstig af’, zegt Lins. ‘Wat een eeuwigheid later leek, kwamen ze met Cas in een couveuse de kamer binnen. Hij was stabiel, maar had verdere zorg nodig, want door zuurstofgebrek was zijn hersenactiviteit ernstig verstoord. Om mogelijke hersenschade te beperken, werd zijn lichaamstemperatuur 72 uur lang verlaagd tot ongeveer 33,5 graden. Dit hielp om prikkels van buitenaf te minimaliseren, maar maakte lichamelijk contact vrijwel onmogelijk. Het enige wat we mochten doen was een aai geven over zijn wangetjes.’
Ik verdrong mijn eigen pijn en verdriet door zoveel mogelijk bij Cas te zijn, terwijl Edward de confrontatie met Cas in die couveuse op de intensieve afdeling heel zwaar vond.
‘Ik herstelde ondertussen moeizaam van de keizersnede, want ik liep een infectie op waardoor ik bijna niet uit m’n bed raakte’, vertelt Lins. ‘Edward en ik gingen heel verschillend met deze situatie om. Ik verdrong mijn eigen pijn en verdriet door zoveel mogelijk bij Cas te zijn, terwijl Edward de confrontatie met Cas in die couveuse op de intensieve afdeling heel zwaar vond. Hij had tijd en ruimte nodig om te verwerken dat zowel zijn vrouw als kind nog in het ziekenhuis lagen.’
Geen roze wolk
‘Een nieuwe hersenscan toonde dat Cas gelukkig geen afwijkingen had, maar hij moest in het ziekenhuis blijven omdat zijn voeding langzaam opgebouwd werd’, aldus Lins. ‘Dat ging goed, tot er op een dag bloed in z’n pamper zat. Gelukkig was het niet ernstig, maar ik raakte ontmoedigd, want Cas lag ondertussen al een hele poos op de neonatale afdeling en ik wilde hem heel graag mee naar huis nemen. Na drie weken gaf de kinderarts ons eindelijk groen licht.’
Urenlang wiegde ik hem terwijl ik zelf mee huilde. Elke keer hij wakker werd, was ik bang, want ik wist niet of ik er opnieuw in zou slagen om hem te kalmeren.
‘Helaas bleek de roze wolk ook thuis uit, want Cas sliep moeilijk en hem voldoende laten eten was elke dag een strijd’, zegt Lins. ‘Urenlang wiegde ik hem terwijl ik zelf mee huilde. Ik was de enige die hem kon troosten, dus dat legde een enorme druk op m’n schouders als kersverse moeder. Elke keer hij wakker werd, was ik bang, want ik wist niet of ik er opnieuw in zou slagen om hem te kalmeren. Uiteindelijk zochten we verdere hulp en bleek dat Cas verborgen reflux én een koemelkeiwitallergie had. Achteraf gezien hebben we te lang gewacht met verder onderzoek, deels door onze onervarenheid als nieuwe ouders en deels omdat onze zorgen vaak werden weggewuifd.’
Een brok stress
‘Ik was tijdens de kraamperiode één brok stress en voelde me vaak onbegrepen, waardoor ik me steeds meer terugtrok. Mensen zien maar een glimp van wat je doormaakt en hebben vaak hun oordeel klaar. Onze zorgen werden vaak geminimaliseerd en ik werd neergezet als “de overbezorgde moeder”. Ik voelde me als mama schuldig omdat ik de eerste maanden niet heb kunnen genieten van het mama zijn. Nu Cas beter is, geniet ik wel volop en groei ik in mijn rol als moeder. Ik koester de band die we hebben.’
Cas maakt me zachter en leert me om te vertragen. Ik keer terug naar mijn kern, iets wat ik met de jaren was kwijtgeraakt.
‘Mijn prioriteiten zijn als mama volledig verschoven’, besluit Lins. ‘Vroeger was ik volledig gefocust op mijn carrière. Nu ik zelf tussen de pampers zit, word ik opgeslorpt in “het mama zijn”. Dat zorgt ook voor een kloof met m’n omgeving omdat zij in een andere fase zitten. Het moederschap wordt vaak als vanzelfsprekend beschouwd en daardoor lijkt het alsof m’e’n vergeet om ook zacht en begripvol te zijn. Dit maakte me op momenten eenzaam omdat ik in mijn mama zijn weinig verbinding voel. Mijn wereld is door elkaar geschud, maar ik heb nog nooit zo dicht bij mijzelf gestaan. Cas maakt me zachter en leert me om te vertragen. Ik keer terug naar mijn kern, iets wat ik met de jaren was kwijtgeraakt.’
Aan het einde van de zwangerschap woog ik 25 kilo meer, maar ik voelde nog nooit zoveel vrede met mijn lichaam. In plaats van onzekerheid ervoer ik vooral dankbaarheid en bewondering.
Mijn schoonzus organiseerde een babyshower. Ik sta niet graag in de schijnwerpers, maar het voelde fijn om omringd te zijn door vrienden en familie. Dit was de originele luiertaart.
Edward schreef een gedicht voor Cas. Elk woord komt rechtstreeks uit zijn hart.
Eén van de eerste foto’s van Cas. Hij leek zo fragiel en kwetsbaar.
Er zijn heel weinig foto’s van mij samen met Cas. Deze foto werd genomen de allereerste week dat hij thuis was.
Bij de geboorte verrasten we de peters, onze beide broers, met een T-shirt met de naam Castaar: een knipoog naar hun petekindje.
Mijn favoriete foto van Edward en Cas. Cas lag op dat moment te brabbelen naar Edward. Edward is diegene waarbij Cas altijd volop begint te praten en het meeste plezier bij heeft. Hun connectie is zalig om te zien en maakt me intens gelukkig.
Onze kat Chantal bleek zwanger te zijn zonder dat we het doorhadden. Het weekend na onze thuiskomst beviel ze van drie kittens. We waren allebei voor het eerst mama. We lachten vaak met het contrast: wij worstelden soms met één kindje, terwijl Chantal als alleenstaande moeder zonder moeite drie kleintjes om zich heen had.
Ik organiseerde voor de familie een uitgebreide brunch waar iedereen op een rustige manier kon kennismaken met onze Cas.
Op deze foto is Cas precies zoals we hem kennen: onze vrolijke kerel met zijn brede glimlach en fonkelende ogen. Onze Castaar!
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
