'Toen ik mijn zoontje voor de allereerste keer in mijn armen mocht nemen, voelde ik niets. Geen liefde, geen geluk, geen opluchting, gewoon niets. '
Friedl (40) kampte na een ‘zalige’ zwangerschap met een postnatale depressie
Een postnatale depressie, het lijkt voor veel toekomstige mama’s een ver-van-mijn-bedshow. Toch leeft niet elke mama na de bevalling, hoe graag ze het ook zou willen, op een roze wolk. Ook Friedl raakte het noorden kwijt na de bevalling van haar zoontje. Naar aanleiding van Mental Health Day deelt ze haar verhaal, omdat ze ook andere mama’s duidelijk wil maken dat het oké is om op een grijze wolk te leven.
‘Ik lag nog op de bevallingstafel toen ik voor het eerst voelde dat er iets niet klopte. Ik zette mijn eerste zoontje op de wereld, maar de artsen namen hem meteen weg toen ze merkten dat zijn hartje niet klopte zoals het zou moeten kloppen. Toen ik hem niet veel later voor de allereerste keer in mijn armen mocht nemen, voelde ik niets. Geen liefde, geen geluk, geen opluchting, gewoon niets. Ik had niet het gevoel dat hij van mij was en ik had al zeker niet het gevoel dat ik een band met hem wilde opbouwen.’
50 kilo
‘Ik vond het nochtans ontzettend fijn om zwanger te zijn. Ik leefde negen maanden lang in de zevende hemel, maar toen mijn baby er dan ook echt was, zou ik er alles voor over gehad hebben om hem terug in mijn buik te stoppen. Ik dacht dat het aan de omgeving lag en ik mij thuis wel beter zou voelen, maar niets was minder waar. De situatie ging van kwaad naar erger.’
‘Ik gaf borstvoeding, maar kreeg geen hap door mijn keel. Het kostte mij veel te veel energie om te eten, maar dat is natuurlijk allesbehalve gezond voor jezelf én voor de baby, zeker als je borstvoeding geeft. In een mum van tijd woog ik nog amper 50 kilo. Ik kon ’s nachts de slaap niet vatten en was overdag doodop. Ik weende een hele dag door en dacht echt dat mijn leven voorgoed voorbij was. Gelukkig kwam mijn mama mij elke dag steunen en hielp ze mij bij het verzorgen van Victor.’
Ik leefde negen maanden in de zevende hemel, maar toen mijn baby er was, wilde ik hem weer in mijn buik stoppen.
‘“Ik wil dit kind niet”, ik zei het elke dag tientallen keren en voelde mij tegelijkertijd enorm schuldig. Ik was zo kwaad op iedereen die beweerde dat het moederschap iets moois was en begreep niet waarom niemand mij waarschuwde voor de mentale klap die je na een rooskleurige zwangerschap kan krijgen.’
1 maand
‘Het is belachelijk zwaar om toe te geven dat je misschien wel een probleempje hebt en dat dat probleempje weleens een postnatale depressie zou kunnen zijn. Iedereen stelt zich een roze wolk voor en hoewel Victor geen moeilijke baby was, voelde ik die roze wolk helemaal niet. Daarom heb ik mij na de zoveelste slechte dag, zo’n drie weken na de bevalling, laten opnemen in de ‘moeder & baby’-afdeling.’
‘Daar viel er meteen een enorme last van mijn schouders, want ik besefte er voor het eerst dat ik niet alleen was en er heel veel mama’s in hetzelfde schuitje zitten. Het was voor mij dan ook heel belangrijk om mijn verhaal met hen te delen, maar ook om naar hun verhaal te luisteren. Ik boekte snel vooruitgang en mocht na een maand therapie opnieuw naar huis. Normaal gezien duurt de gemiddelde termijn drie maanden, maar omdat ik mij zo snel had laten opnemen, mocht ik ook veel sneller naar huis.’
Ik weende een hele dag door en dacht echt dat mijn leven voorgoed voorbij was.
‘En dat is de belangrijkste boodschap die ik met mijn verhaal wil delen: hoe sneller je je laat helpen, hoe sneller je zelf uit die put kan kruipen. Ik vind het heel belangrijk om mijn verhaal te doen, omdat ik weet dat er op dit moment heel wat mama’s thuis in stilte zitten te lijden, omdat ze zich schamen voor het feit dat ze hun baby misschien helemaal niet zo graag zien.’
Nieuw toekomstperspectief
‘Daarom besloot ik om, nadat ik volledig hersteld was, gezinswetenschappen te studeren. Ik wilde mijn postnatale depressie een positieve twist geven en slaagde na drie jaar met glans voor de opleiding. Ik geef nu lezingen om vrouwen, hoe moeilijk ze het zelf ook hebben, een nieuw toekomstperspectief te geven. Ik durf daarom bijna zeggen dat die postnatale depressie het beste is wat mij ooit is overkomen, omdat ik nu meer dan ooit kan relativeren en met mijn verhaal andere mensen kan helpen.’
‘Of ik helemaal genezen ben? Neen. Je herstelt wel, maar geneest niet. Ik moet nog elke dag bewust omgaan met de prikkels die ik opvang en ben sinds mijn postnatale depressie nu eenmaal een totaal ander persoon geworden. Ik geniet wel des te meer van de dingen die ik nu samen met Victor en mijn partner kan doen.’
Is het bij jou of bij jouw partner dichtbewolkt daarboven? Of ben je op zoek naar getuigenissen, naar hulp of wil je de symptomen leren herkennen? Surf dan naar Wolkinmijnhoofd.be.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
