‘Ik leed aan hyperemesis gravidarum, waardoor ik aan het toilet gekluisterd zat en voortdurend moest overgeven.’
Yente (27): ‘De zwangerschap maakte me kapot. Daarna was er weer ruimte voor vreugde’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Yente (27) had hyperemesis gravidarum of extreme zwangerschapsmisselijkheid waardoor ze bij haar beide zwangerschappen door de hel ging. Joni (27) en zij zijn nu de trotse ouders van Astor, het kleine broertje van Estelle (2).
‘Mijn beide zwangerschappen waren heel uitdagend omdat ik zowel de eerste als de tweede keer hyperemesis gravidarum of extreme zwangerschapsmisselijkheid had’, vertelt Yente. ‘Dat zorgde ervoor dat ik zowel mentaal als fysiek enorm diep zat. De extreme misselijkheid zorgde ervoor dat ik aan het toilet gekluisterd zat. Met tranende ogen, een vuurrood hoofd en gespatte aders moest ik 24/7 voedsel en drank overgeven, terwijl ik boven de pot hing doordrenkt in mijn eigen urine. Door de druk op mijn blaas, plaste ik namelijk altijd in mijn broek bij het overgeven. Als ik terugdenk aan mijn zwangerschap, dan zie ik mezelf vooral aan het toilet zitten. Dat was het plekje waar ik het meeste tijd doorbracht.’
Trauma
‘Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik nog geen idee dat ik die aandoening had’, aldus Yente. ‘Het verlangen naar een kindje was zodanig groot, dat ik die extreme misselijkheid maar voor lief nam. Verstand op nul en het aftellen tot de bevalling. Wanneer ik ons tweede kindje verwachtte, was de kans 92 % dat ik opnieuw die extreme zwangerschapsmisselijkheid zou hebben. De eerste zes weken bleven de symptomen uit. Ik hoopte deze keer wél van mijn zwangerschap te kunnen genieten. Maar helaas. Vanaf week 7 kreeg ik het opnieuw en nóg heftiger dan de eerste keer. Ik was zelfs niet in staat om te gaan werken.’
Als ik terugdenk aan mijn zwangerschap, zie ik mezelf vooral aan het toilet zitten. Dat was het plekje waar ik het meeste tijd doorbracht.
‘Het zorgde ervoor dat ik niet over mijn zwangerschap kon praten’, aldus Yente. ‘Ik zweeg dat onderwerp dood, want ik kon het emotioneel niet aan. Mijn schoonmoeder vroeg me een keer of ik de baby al voelde schoppen en ik barstte in tranen uit. Ik besloot hulp te zoeken bij een prenatale coach en zij deed me inzien dat ik een trauma had opgelopen tijdens mijn eerste zwangerschap.’
Onbegrip
‘Ik kreeg ook met heel wat onbegrip te maken’, zegt Yente. ‘Familie en vrienden dachten dat ik gewoon wat misselijk was, maar hyperemesis is veel meer dan dat! Alles maakte me misselijk, zelfs televisiekijken, op mijn gsm scrollen of een boek lezen. Ik hing dagenlang in het ziekenhuis aan een infuus, want ik viel alsmaar meer kilo’s af. Mijn maag was leeg door voortdurend over te geven en mijn lichaam was op. Ik moest op een gegeven moment zelfs een verpleegster roepen, want ik slaagde er niet meer in mezelf te verversen na het plassen en overgeven. Mijn zelfrespect lag aan diggelen.’
De zwangerschap maakte me kapot en eenmaal die erop zat, was er terug ruimte voor vreugde.
‘Ik had tijdens die periode natuurlijk nog een peutertje rondlopen thuis dat ook aandacht en liefde nodig had, terwijl ik me zo miserabel voelde’, gaat Yente verder. ‘Haar grootbrengen is mijn redding geweest, want door haar moest ik wel uit bed komen en had ik geen tijd om depressief te worden door mijn vreselijke situatie. Als ik nu terugkijk op die periode, was dat de ongelukkigste periode uit mijn leven. Voor mijn partner was het ook niet makkelijk, want ik duwde hem steeds weg. Ik ben dankbaar dat hij al die tijd rustig bleef en vertrouwen had dat de Yente die hij kende wel terug zou komen.’
Moederkloek
‘Ik smeekte mijn gynaecoloog om me in te leiden omdat ik het zelf niet meer aankon’, vertelt Yente. ‘Ook daar botste ik helaas op onbegrip, want ik had toch een gezond kindje in mijn buik. Na vele gesprekken legden we uiteindelijk toch een datum vast. De bevalling liep in tegenstelling tot de zwangerschap gelukkig wel vlotjes. Enkel bij de epidurale moesten ze drie keer prikken, want ze zaten altijd verkeerd. Toen Astor ter wereld kwam, huilde ik tranen met tuiten, want ik had eindelijk mijn leven terug! De zwangerschap maakte me kapot en eenmaal die erop zat, was er terug ruimte voor vreugde.’
Het is soms pittig met twee kindjes onder de twee jaar. Ik kan mezelf niet in tweeën splitsen, maar ik doe mijn uiterste best om ze alle aandacht en liefde te geven.
‘Ik had het nooit gedacht, maar ik ben een echte moederkloek’, lacht Yente. ‘Die onvoorwaardelijke liefde, die warmte en genegenheid. Gewoonweg prachtig! Ik zou alles doen om ervoor te zorgen dat mijn twee kleine sloebers glimlachen en gelukkig zijn. Zij zijn het mooiste wat ik ooit heb bereikt. Ik door de hel gegaan om ze op de wereld te zetten, maar ze maken mij nu zo gelukkig.’
Pittig
‘Het is soms pittig met twee kindjes onder de twee jaar’, besluit Yente. ‘Ik kan mezelf niet in tweeën splitsen, maar ik doe mijn uiterste best om ze alle aandacht en liefde te geven. Ik kijk altijd uit naar hun slaapmomentjes, want dan kan ik eindelijk ook slapen! Ik wil geen kinderen meer. Zelf wou ik het eigenlijk houden bij eentje, maar mijn man had een groot verlangen naar een tweede kleine spruit. Ons gezinnetje is nu compleet.’
‘Een confronterend beeld voor mezelf. Ik vond het moeilijk om mezelf zo te zien, dus het is een van de weinige foto’s waarop ik zwanger te zien ben.’
‘De zoveelste echo die ik gewoon na de gynaecoloog in mijn boekje stak. Ik voelde er geen emotie bij, ik zat te diep in mezelf gekeerd om nog positiviteit te zien.’
‘Mijn laatste dag in het ziekenhuis na vier dagen aan het infuus te hebben gelegen. Uitgedroogd, nog steeds kotsmisselijk, nog altijd geen oplossing.’
‘De eerste ontmoeting tussen kleine broer en zijn grote zus. Ik kon eindelijk terug oprecht glimlachen en me terug een mama voelen voor Estelle. Ik heb me vaak schuldig gevoeld tegenover haar omdat ik zo ziek was. Zij week nooit van mijn zijde.’
‘De man die altijd achter mij stond, ook als ik constant stemmingswisselingen had. Hij bleef erop vertrouwen dat de Yente met wie hij getrouwd was, wel terugkwam.’
‘Mijn liefdevolle ouders met ons dochtertje. Zij hebben dikwijls de scherven van mijn persoonlijkheid opgeraapt en de tranen van mijn wangen geveegd. Ze checkten iedere dag of ik wel oké was en ik ben hen daar eeuwig dankbaar voor.’
‘Mijn prachtig zoontje.’
‘Onze allereerste gezinsfoto met ons viertjes.’
‘Mijn oogappels.’
Fotograaf: In the picture by Eveline
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
