Brechje had zwangerschapsbraken of hyperemesis gravidarum.
Brechje (30): ‘Als ik mijn zwangerschap in één woord moet omschrijven, dan kies ik ““lijdensweg””’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Brechje (30) had hyperemesis gravidarum of zwangerschapsbraken, waardoor ze het een ware hel vond om zwanger te zijn. Ze was dan ook blij toen haar dochtertje Florence gezond ter wereld kwam.
‘Robin (28) en ik beslisten om samen aan kindjes te beginnen’, vertelt Brechje. ‘Zo’n vier maand later was het al prijs. Ik was onze paarden in de stal aan het verzorgen toen ik plots een hevige migraineaanval kreeg. Die gaan bij mij gepaard met zware neurologische uitval waardoor ik niks meer zie, mijn lichaam verlamt en ik enorm veel moet braken. Toen ik naar de huisarts ging ter controle vroeg die mij of ik zwanger kon zijn omdat ik toch al een aantal dagen misselijk was. Dat kon, want ik was gestopt met het nemen van de pil. Hij besloot bloed te prikken voor alle zekerheid en zou me bellen als de uitslag positief was, zo niet was het negatief. Ik kreeg geen telefoon.’
In shock
‘Toch bleef ik de dagen erna enorm misselijk’, aldus Brechje. ‘Ik kreeg zelfs onverklaarbare buikpijn. Ik kon precies aanduiden waar ik pijn had, rechts onderaan mijn buik. Mijn appendix kon niet ontstoken zijn, want die was ik al drie jaar kwijt. Ik vroeg aan mijn vriend Robin om een zwangerschapstest te kopen, want ik wíst gewoon dat er iets meer aan de hand was. Die tweede blauwe lijn op het staafje bevestigde mijn vermoeden: ik was zwanger!’
‘Ik was een beetje in shock, want het bloedresultaat was immers negatief’, vertelt Brechje. ‘Ook Robin wist niet goed wat te zeggen. We gingen onmiddellijk opnieuw naar de dokter en de tweede bloedtest kwam wel positief terug. Ik had die eerste test blijkbaar laten afnemen op het moment van de innesteling waardoor het zwangerschapshormoon nog niet genoeg gestegen was om voor een positief resultaat te zorgen.’
Zwangerschapsbraken
‘Helaas was dit niet de leukste periode van mijn leven’, zegt Brechje. ‘Als ik mijn zwangerschap in één woord moet gieten, dan kies ik “lijdensweg”. Ik moest voortdurend braken, dag én nacht. Ik sliep nog amper. Toen ik zes weken zwanger was, werd ik opgenomen in het ziekenhuis en daar bleek dat ik hyperemesis gravidarum of zwangerschapsbraken had. Na acht weken zwanger zijn was ik al negen kilo vermagerd. En er was geen beterschap in zicht. Het braken bleef aanhouden en zette heel mijn leven op z’n kop.’
Op den duur dacht ik zelfs dat een miskraam mijn enige redding was omdat ik dan weer mijn normale leven terug zou krijgen en weer mezelf zou kunnen zijn. Ik voelde me verloren.
‘Na twintig weken zat ik er volledig door’, aldus Brechje. ‘Ik kwam zelden buiten omdat ik voortdurend moest braken en ik deed bijna geen oog meer dicht. Ik was doodmoe en ik kon het mentaal niet meer aan. Op den duur dacht ik zelfs dat een miskraam mijn enige redding was omdat ik dan weer mijn normale leven terug zou krijgen en weer mezelf zou kunnen zijn. Ik voelde me verloren. Toen ik dat aan de huisarts vertelde, besefte ik dat ik op het randje zat van een prenatale depressie.’
Spuugbakje
‘Ik ben op 26 weken nogmaals opgenomen in het ziekenhuis, maar daar kreeg ik te horen dat het zwangerschapsbraken zou duren tot aan de bevalling’, vertelt Brechje. ‘Helaas hadden ze gelijk. Tot op de laatste dag zag mijn lichaam af. Ik heb mij nog nooit in mijn leven zo ziek en slecht gevoeld, zowel fysiek als mentaal. Voor mijn zwangerschap woog ik 73 kg en tijdens mijn hele zwangerschap was ik slechts twee kilo bijgekomen.’
‘Omdat ik helemaal op was, werd de bevalling ingeleid’, zegt Brechje. ‘We vroegen een van onze eigen vroedvrouwen mee naar het ziekenhuis, dat voelde vertrouwd en veilig aan. Toen mijn vliezen gebroken werden, kreeg ik enorm pijnlijke weeën. Ik probeerde die nog op te vangen door in bad te gaan zitten, maar al snel hielp dat warme water niet meer. Ik kwam in een weeënstorm terecht en heb volgens Robin echt het hele ziekenhuis bijeen geroepen (lacht). Ondertussen bleef ik ook nog eens braken. Robin had in zijn ene hand mijn hand vast en in de andere een spuugbakje. Van echte liefde gesproken!‘
Laatste zetje
‘Uiteindelijk hielp ik ons dochtertje zelf ter wereld’, aldus Brechje. ‘Haar hoofdje en schouders waren er al uit en ik mocht mijn handen onder haar okseltjes steken om haar dat laatste zetje te geven. Dat moment zal me voor altijd bijblijven! Wanneer Florence na de nodige onderzoeken veilig in de armen van papa lag te slapen, ben ik als een blok in slaap gevallen. Het was het eerste moment in negen maanden dat ik deftig kon slapen.’
Omdat ik zo slecht had kunnen eten en voortdurend had moeten braken, was ik bang dat ze te klein zou zijn of te weinig zou wegen. Maar ze was kerngezond!
‘We wilden per se een bloemige naam’, vertelt Brechje. ‘Een van mijn grootmoeders heet Florentina en dat zette ons in de juiste richting voor Florence. Ik was zo blij dat ze er eindelijk was en dat er een einde was gekomen aan mijn lijdensweg. Ik was ook vooral opgelucht dat alles in orde was met haar! Omdat ik zo slecht had kunnen eten en voortdurend had moeten braken, was ik bang dat ze te klein zou zijn of te weinig zou wegen. Maar ze was kerngezond!‘
IJskoningin
‘De vroedvrouwen hielpen me enorm goed na de bevalling, want ik had geen idee wat het was om voor een kindje te zorgen’, aldus Brechje. ‘Ik had ook enorm veel hulp van mijn partner Robin. Hij is echt een fantastische papa. Het was dan ook even wennen toen hij opnieuw moest gaan werken. Ondertussen zijn Florence en ik goed op elkaar afgestemd. Ik geef eerlijk toe dat ik nooit had gedacht dat ik het mamazijn in mij had. Ik werd weleens een “ijskoningin” genoemd omdat ik heel hard kan zijn. Florence maakte me echt zachter.‘
‘Een tweede kindje zal er niet meer komen’, besluit Brechje. ‘Ik wil niet nog eens zo’n lijdensweg meemaken. Elke zwangerschap mag dan wel anders zijn, ik neem dat risico liever niet! Ik ben supergelukkig met ons gezinnetje van drie.’
Deze foto maakten we tijdens mijn eerste opname in het ziekenhuis. Robin houdt de eerste echo vast.
Op foto was ik achttien weken zwanger. Dit was ook de zwangerschapsaankondiging op onze sociale media. Ik trok een spannende jurk aan en stak mijn buik opzettelijk goed naar voor, anders hadden mensen nooit geloofd dat ik zwanger was.
Mijn zus, de meter van Florence, houdt mijn bolle babybuik vast. We waren samen op weekend. Een heel mooie tijd, ook al was ik opnieuw zo misselijk als een krab.
Ik heb niet superveel foto’s van mijn zwangere buik omdat ik totaal niet graag zwanger was. Dit is er eentje van mijn buik de dag voordat Florence werd geboren.
Robin knipt de navelstreng door. De foto werd gemaakt door onze vroedvrouw Sofie die bij de bevalling aanwezig was.
De eerste foto van Florence met haar armbandje in het ziekenhuis. Ons kleine wondertje.
Robin met Florence. Hij is een fantastische papa.
Robin wilde alles in het roze. Terwijl ik net hield van iets dat uniseks was. Voor het geboortekaartje wilde ik absoluut iets met een paardje. Ik kijk er ontzettend naar uit om haar te leren paardrijden.
Florence zit voor het eerst in het zadel. Deze foto maakte ik toen ze acht dagen oud was en gebruikten we om bedankingskaartjes te maken voor de babyborrel.
Eindelijk nog eens een feestje waar ik zonder zorgen naartoe kon gaan.
Foto’s: Dorien Vermeire.
Meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
