Diana had zwangerschapscholestase en werd met spoed ingeleid. Ze werd de trotse mama van Ellie, het zusje van Lukas (2).
Diana (29): ‘De kans was groot dat ik mijn dochtertje zou verliezen’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Diana (29) had zwangerschapscholestase en werd met spoed ingeleid. Ze werd de trotse mama van Ellie, het zusje van Lukas (2).
‘Dieter (30) en ik hadden een grote kinderwens’, vertelt Diana. ‘We droomden van een jongen en een meisje, en onze wens ging in vervulling. We raakten tweemaal zonder problemen zwanger en ik vond het ook heel fijn om dat leven in mijn buik te voelen groeien. Die eerste schopjes na een aantal maanden, dat is toch het allermooiste gevoel ter wereld.’
Grote broer
‘Lukas kwam in augustus 2019 ter wereld’, zegt Diana. ‘En afgelopen zomer verwelkomden we ons meisje Ellie. Over de namen waren we het snel eens, want we wilden van bij het begin Lukas voor een jongen en Ellie voor een meisje. We hebben beide namen dus kunnen gebruiken (lacht). Lukas was in de wolken dat hij grote broer ging worden, dus hij mocht de tweede zwangerschap aankondigen. Hij was zo fier als een pauw.’
‘Ik vond de tweede zwangerschap persoonlijk zwaarder dan de eerste‘, vertelt Diana. ‘Dat had natuurlijk alles te maken met het feit dat er nu al een peutertje rondliep bij ons thuis dat ook alle aandacht nodig had. Ik had ook meer last van harde buiken, dus de gynaecoloog raadde me al snel aan om het rustig aan te doen.’
Geen risico’s
‘Op een avond kreeg ik plots pijnscheuten in mijn handpalmen en voetzolen’, aldus Diana. ‘Het leek alsof ze me prikten met honderden naalden. Ik ging de dag erna naar het ziekenhuis waar bleek dat mijn leverwaarden lichtjes gestegen waren. Ik moest mijn galzouten ook laten controleren en toen de dokter zag dat die ook verhoogd waren, trok hij aan de alarmbel. Er volgden enkele bijkomende testen en die leidden tot de einddiagnose: zwangerschapscholestase.’
De gynaecoloog besloot geen risico’s te nemen en wilde me nog die dag inleiden, anders was de kans groot dat ik mijn dochtertje zou verliezen.
‘Dat is een zeldzame aandoening’, gaat Diana verder. ‘Ik had teveel galzouten waardoor mijn lever minder goed werkte en ik mijn afvalstoffen niet meer kon verwerken. Die giftige afvalstoffen konden zo in de baarmoeder geraken. De gynaecoloog besloot geen risico’s te nemen en wilde me nog die dag inleiden, anders was de kans groot dat ik mijn dochtertje zou verliezen.’
Pijnscore van 2/10
‘Gelukkig was ik al 36 weken en 2 dagen ver’, vertelt Diana. ‘De bevalling verliep heel vlot. Ze braken mijn vliezen en nog geen vier uur later hoorde ik Ellie vrolijk schreeuwen. Ik heb maar twintig minuutjes moeten persen, waardoor ik de pijn op tien voor een bevalling een schamele 2 geef. Ik besef natuurlijk dat het niet voor iedereen zo gemakkelijk gaat.’
‘Na drie dagen mochten we het ziekenhuis verlaten en konden we thuis genieten van ons volmaakte gezinnetje’, vertelt Diana. ‘Ik was bij Ellie veel meer op mijn gemak die eerste weken. Bij je eerste kindje is alles nog nieuw en moet je als mama nog een beetje je weg zoeken. Bij Ellie stond ik veel steviger in mijn schoenen. Ik werd ook heel goed begeleid door een vroedvrouwenteam, iets wat ik iedere mama kan aanraden. Ze helpen je niet alleen, maar ze luisteren ook geduldig als je even je hart moet luchten.’
Goede agenda
‘Ik was dan wel meer op mijn gemak bij mijn tweede kleine spruit, maar organisatorisch was het een heel ander verhaal’, zegt Diana. ‘Je moet jouw agenda en die van je partner perfect op elkaar afstemmen en alles tot in de puntjes plannen. Die eerste weken is het wat zoeken, maar nu zijn we een goed draaiende tandem (lacht).’
Ik heb geleerd dat het belangrijk is om zelf te ontspannen. Kindjes hebben veel liever een relaxte mama, dan een stresskip (lacht).
‘Ik vind het fantastisch om mama te zijn’, besluit Diana. ‘Mijn kindjes zien opgroeien en openbloeien is echt het grootste geschenk dat ik me ooit kon inbeelden. Het is wel een grote verantwoordelijkheid, want ze rekenen op jou om hen alle belangrijke waarden en normen bij te brengen. Dat overvalt me soms en dan begin ik te piekeren of ik alles wel goed aanpak. Gelukkig kan Dieter me op die momenten weer tot rust brengen.’
Me-time
‘Een ander struikelblok is tijd uittrekken voor mezelf’, aldus Diana. ‘In het begin voelde ik me schuldig als ik de kindjes bij Dieter of bij een oppas achterliet om eens te gaan winkelen of iets te gaan eten met vrienden. Maar ik heb ondertussen geleerd dat het net belangrijk is om zelf te ontspannen. Kindjes hebben veel liever een relaxte mama, dan een stresskip (lacht).’
Lukas moest uiteraard als grote broer deel uitmaken van de zwangerschapsaankondiging. Hij vond het geweldig! Hij mocht zich verkleden en speelde enthousiast met de ballonnen. Het was dan ook geen makkie om een goede foto te nemen (lacht)!
Ik wilde een blijvende herinnering aan hoe ik negen maanden lang een klein wondertje in mijn buik droeg.
Lukas is echt een fiere grote broer. Hij is ontzettend lief voor zijn kleine zus en geeft haar graag kusjes en knuffels. Hier was Ellie nog niet geboren, maar begon hij wel te beseffen dat er iets ging veranderen.
Deze foto werd genomen enkele uren voor ik mijn dochtertje voor de eerste keer in mijn armen kon nemen.
Het geboortekaartje hielden we mooi en simpel. Dat van Lukas was trouwens hetzelfde, enkel de kleuren waren anders.
Ook hier hielden we het simpel. We ontwierpen en maakten alles zelf.
De eerste ontmoeting tussen broer en zus. Dit was een heel emotioneel moment: je beide kindjes voor de eerste keer samen zien.
Ik vind het fantastisch dat Lukas en Ellie nu al zo goede maatjes zijn. Hopelijk blijft dit zo hun hele leven lang.
Het perfecte plaatje: mijn vriend en de beste papa van de wereld voor Ellie en Lukas, en mijn twee wondertjes.
Foto’s: Inge Asnong Photography
Meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
