'Ik móest en zou een kindje krijgen!'
Lisa (30): ‘Na mijn zwangerschapsverlies kreeg ik een ongelooflijke drang naar een baby’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Lisa (30) kreeg te maken met een zwangerschapsverlies, maar twee maanden later was ze opnieuw in verwachting. Zij en haar partner Kenneth (31) zijn nu de trotse ouders van Chloé.
‘Toen we aan kindjes begonnen, waren Kenneth en ik na amper één keer “oefenen” al zwanger’, lacht Lisa. ‘We waren lichtjes in paniek, want zó snel hadden we het natuurlijk niet verwacht. Maar na die eerste shock waren we allebei in de wolken met dit geweldige nieuws! Helaas kreeg ik tien dagen later te maken met een zwangerschapsverlies. Dat nieuws kwam bijzonder hard aan!’
Meer mooie, ontroerende en inspirerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je bij onze Babyb(r)abbels.
Buikpijn
‘Plots kreeg ik een ongelooflijke drang naar een baby’, gaat Lisa verder. ‘Ik móest en zou een kindje krijgen! De gynaecoloog verzekerde me dat er niets mis wat met mijn lijf en na twee maanden probeerden we opnieuw zwanger te raken. Geloof het of niet, maar het was opnieuw van de eerste keer prijs!’
Kenneth en ik volgden een bevallingscursus in het ziekenhuis, maar eenmaal die weeën begonnen, waren we allebei alles vergeten.
‘Ik was in het begin van mijn zwangerschap heel bang dat ik ons kindje opnieuw zou verliezen’, vertelt Lisa. ‘Ik had ook enorm veel last van buikpijn, wat ervoor zorgde dat ik een aantal keer op de spoed terechtkwam omdat ik telkens schrik had dat ik de baby was verloren. Gelukkig stelden de gynaecoloog en enkele lieve vroedvrouwen me telkens gerust. Toen ik twintig weken ver was, was ik meer gerust en kon ik eindelijk genieten van dat kleine wezentje dat in mij groeide.’
Piekeren
‘Helaas begon ik dan mentaal heel hard te piekeren’, aldus Lisa. ‘Ik twijfelde plots of ik wel klaar was voor een kindje, of ik wel mama wilde worden en of ik ons kindje wel graag zou zien? Gelukkig kon ik goed praten met Kenneth en hij nam al mijn twijfels weg. We waren er helemaal klaar voor én ons kindje zou sowieso in een liefdevolle omgeving opgroeien.’
‘Kenneth en ik volgden een bevallingscursus in het ziekenhuis, maar eenmaal die weeën begonnen, waren we allebei alles vergeten‘, lacht Lisa. ‘Op een zondagavond verloor ik plots een enorme bloedklonter waardoor we in paniek naar de spoed reden. Daar werd duidelijk dat ik me geen zorgen moest maken, maar dat ik op het punt stond te bevallen.’
Hevige bloedingen
‘Ik kreeg een kamer toegewezen waar Kenneth al snel lag te snurken naast mij, terwijl de weeën steeds erger werden’, zegt Lisa. ‘Ik vroeg een epidurale, maar die werkte jammer genoeg slechts na drie keer prikken. Daarna verliep alles heel vlotjes. Bevallen doet pijn, dat ga ik niet ontkennen, maar het voelde niet alsof ik zou doodgaan zoals het er in de meeste films uitziet.’
Ik kreeg een immens verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben zo bang dat haar iets zal overkomen of dat ze ziek zal worden. Ik moet me echt soms aanmanen om me niet te verliezen in die doemgedachten.
‘Vlak na de bevalling kreeg ik wel hevige bloedingen’, aldus Lisa. ‘Ik moest nog enkele uren in het verloskwartier blijven want het bloeden stopte maar niet. De gynaecoloog slaagde er uiteindelijk in om het bloeden te doen stoppen, maar die ingreep deed wel ontzettend veel pijn. Gelukkig kon ons pasgeboren dochtertje mijn gedachten verzetten zodat ik de pijn vergat.’
Alleen maar liefde
‘De eerste dagen in het ziekenhuis waren écht de mooiste dagen van mijn leven’, vertelt Lisa. ‘De eerste kennismaking met mijn dochtertje. Haar eerste ontmoeting met mijn ouders, haar eerste ontmoeting met de zussen en ouders van Kenneth. Alleen maar liefde! Haar eerste badje, haar eerste pampertje, haar eerste outfitje… Al die eerst keren op één week tijd: ik vond het heerlijk!‘
Mijn avontuurlijke leven van vroeger heb ik met de komst van Chloé wel wat moeten aanpassen, en dat vind ik nog het moeilijkste van allemaal.
‘Ik was tijdens de zwangerschap bang dat ik dat moedergevoel niet zou voelen, maar die zorgen waren voor niets nodig’, besluit Lisa. ‘Ik glunder iedere keer als ik naar ons dochtertje kijk! Ik ben gek op haar! Het is een gevoel dat ik nog nooit eerder meemaakte. Tegelijkertijd kreeg ik een immens verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben zo bang dat haar iets zal overkomen of dat ze ziek zal worden. Ik moet me soms echt aanmanen om me niet te verliezen in die doemgedachten. Mijn avontuurlijke leven van vroeger heb ik met de komst van Chloé wel wat moeten aanpassen, en dat vind ik nog het moeilijkste van allemaal. Maar ik heb later nog tijd genoeg om te reizen en die kicks op te zoeken, misschien zelfs samen met mijn dochter!’
Met deze foto maakten we aan onze vrienden en familie bekend dat we zwanger waren. Op dat moment was ik vijftien weken ver.
Met een knal kondigden we het geslacht van ons ongeboren kindje aan. De eerste keer mislukte het grandioos, want ons “kanon” wilde niet afgaan. De tweede keer zag je ons gewoon niet meer staan achter de grote roze wolk.
Toen ik 36 weken zwanger was, stapten Kenneth en ik in het huwelijksbootje. Een dag om nooit meer te vergeten!
Naam fotograaf: Jelle Canipel.
Deze foto werd genomen op onze trouwdag samen met mijn ouders. De toekomstige oma en opa glunderden van geluk.
Naam fotograaf: Jelle Canipel.
De eerste ochtend samen met Chloé in het ziekenhuis. Het was magisch om haar daar naast mij te zien liggen.
We deden als kersvers gezinnetje een fotoshoot met ons drietjes. Een hele mooie dag!
Naam fotograaf: Jelle Canipel.
De liefde spat van deze foto!
Naam fotograaf: Jelle Canipel.
Onze eerste feestdagen samen als gezinnetje, dus een nieuwjaarsbrief mocht niet ontbreken.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
