'Er werd met een naald in m'n buik geprikt en ik weet nog hoe pijnlijk die procedure was. Al zag ik mentaal nog het meeste af, want ik verloor opnieuw een kindje.'
Manon (29): ‘Toen ik voor de derde keer zwanger raakte, was ik geen moment gerust. Ik was compleet het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Manon (29) beviel na een missed abortion en haar sterrenkindje Liv van een zoontje. Jens (29) en zij zijn nu de trotse ouders van Mats.
‘Ik wist eerlijk gezegd niet of ik kinderen wilde, maar ik besloot toch om met de pil te stoppen omdat je van velen toch hoort dat het nog zeker een tijdje duurt vooraleer ze zwanger zijn’, vertelt Manon. ‘Die eerste maanden vlogen dan ook voorbij zonder dat Jens en ik ons zorgden maakten. Maar na een jaar lang iedere keer opnieuw een negatieve test in m’n handen te hebben, begon het wel zwaar door te wegen. Ik kreeg plots een obsessie met zwanger worden, maar dat helpt natuurlijk niet. Ik zat elke maand te huilen op het toilet.’
Missed abortion
‘We besloten op reis te gaan naar Indonesië om dit alles los te laten en even te relaxen’, aldus Manon. ‘Toen we terugkwamen, was ik plots wel overtijd. Ik liet een bloedonderzoek doen en daaruit bleek dat ik wel degelijk zwanger was. Op de eerste echo na zes weken zag alles er goed uit, dus we waren in de wolken. Maar helaas sloeg het noodlot iets later toe. Ik zat op m’n werk toen ik plots hevig bloedverlies had, alsof ik mijn menstruatie had. Ik sprong in de auto en reed met mijn vriend naar de spoed waar bleek dat het hartje van onze baby gestopt was met kloppen.’
Onze baby had een grote blaas op zijn hoofdje omdat de schedel niet goed afgesloten was en we moesten de zwangerschap voor een tweede keer afbreken.
‘De dokter vertelde dat ik een missed abortion had’, zegt Manon. ‘Dat is wanneer je lichaam zelf niet doorheeft dat er iets fout liep tijdens de zwangerschap en je je daardoor ook zwanger blijft voelen. Ik was inderdaad heel moe, mijn borsten deden pijn en je zag zelf al wat veranderingen aan mijn lichaam. Eenmaal terug thuis bleef ik bloed verliezen waardoor ik met de ambulance terug naar het ziekenhuis werd gevoerd, waar een spoedcurretage werd uitgevoerd.’
Zwangerschapsverlies
‘Ondanks die grote klap wilden Jens en ik nog steeds heel graag een kindje’, vertelt Manon. ‘Enkele maanden later was ik opnieuw zwanger. In plaats van enorm blij te zijn, was mijn eerste gevoel echt angst! Ik was nog in rouw om het zwangerschapsverlies en ik had veel schrik dat het opnieuw fout zou lopen. Mijn mama en vriend konden op me inpraten en de eerste tien weken verliepen opnieuw zonder problemen. Op twaalf weken stond er een nieuw onderzoek gepland, maar helaas kregen we daar weer slecht nieuws. Onze baby had een grote blaas op het hoofdje, omdat de schedel niet goed afgesloten was en we moesten de zwangerschap voor een tweede keer afbreken.’
‘De gynaecologe deed nog een vlokkentest om problemen uit te sluiten als ik nog eens zwanger zou zijn’, aldus Manon. ‘Er werd met een naald in m’n buik geprikt om vruchtwater af te nemen en ik weet nog hoe pijnlijk die procedure was. Al zag ik mentaal nog het meeste af, want ik verloor opnieuw een kindje. Door die test ontdekte ik dat ik zwanger was van een dochtertje, iets waar ik altijd al van gedroomd had... Liv kwam op 26 maart 2020 ter wereld. Ik heb haar nog even dicht bij mij gehouden en m’n tranen de vrije loop gelaten. Jens en ik besloten om haar te laten cremeren zodat ze voor altijd bij ons thuis kon blijven. Mijn vriend en ik noemen elkaar lief, wat lijkt op Liv, dus als we dit troetelnaampje zeggen tegen elkaar, is ze er altijd een beetje bij.’
Spoedkeizersnede
‘Ik had opnieuw wat tijd nodig om dit verlies een plekje te geven, maar tegelijkertijd bleef onze kinderwens heel groot’, vertelt Manon. ‘Drie maanden later was ik voor de derde keer zwanger. Ik was geen moment gerust, want ik was compleet het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt. Elke echo was een nieuwe mijlpaal voor ons en uiteindelijk werd beslist om de bevalling na veertig weken in te leiden. Het was deze keer wél gelukt!’
Drie maanden later was ik voor de derde keer zwanger. Ik was geen moment gerust, want ik was compleet het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt.
‘Al had ik tijdens de bevalling schrik om ook hem te verliezen, want niets liep zoals gepland’, zegt Manon. ‘De hartslag van de baby viel telkens weg terwijl m’n stressniveau de hoogte inging, dus het werd een spoedkeizersnede. Tijdens die operatie voel je eigenlijk geen pijn, je voelt enkel de bewegingen die ze maken. Het leek wel een eeuwigheid te duren, dus de ontlading was groot toen ik ons kindje plots hoorde wenen!’
Oude leventje
‘We kozen de naam Mats, wat geschenk van God betekent’, aldus Manon. ‘Jens en ik zijn totaal niet gelovig, maar we zien hem wel als ons cadeautje. Mats is een heel rustige baby. Hij sliep al door toen ie amper vijf weken oud was, huilde amper en had nooit problemen met eten. Toen hij vier maanden was, gingen we voor de eerste keer met ons drietjes op reis met het vliegtuig en de mensen achter ons zeiden dat ze zelfs niet doorhadden dat we een baby meehadden (lacht).’
‘Ondanks dat Mats een hele brave baby is, had ik ook mijn moeilijke momenten’, besluit Manon. ‘De ene dag loopt alles van een leien dakje en de andere dag loopt de mascara over je gezicht van het wenen. Het moederschap gebeurt met vallen en opstaan. Er zijn dagen dat ik verlang naar mijn oude leventje, toen ik nog geen mama was. En ik heb soms heimwee naar hoe Jens en ik als koppel waren voor we mama en papa werden. Maar wanneer dat kleine mannetje naar me lacht, verdwijnen al mijn zorgen. Ik weet niet of ik nog een kindje wil. Ik heb eerlijk gezegd echt schrik dat er opnieuw iets zal mislopen. We hebben al genoeg tegenslagen gekend en ik weet niet of ik er nóg eentje te boven zou komen.’
Dit is een foto van Liv, zij zal voor altijd mijn dochter blijven. Ik kijk nog vaak terug naar deze foto. Vroeger ging dat gepaard met huilbuien, maar nu is er meer plaats voor de liefde die ik voor haar voel.
Met deze foto, waar onze hond Bo centraal op staat, hebben we zowel aan onze familie en vrienden als iets later op sociale media bekendgemaakt dat we opnieuw zwanger waren.
Ik heb lang moeten wachten vooraleer ik een bolle babybuik had en op deze foto moest ik hem ook wat naar voren steken (lacht). Ik ben kwaad geweest op mijn lichaam, maar uiteindelijk ben ik ook enorm trots dat het me zo’n flinke zoon heeft geschonken.
Wij wisten het geslacht al, maar onze familie en vrienden niet. Iedereen was dolenthousiast!
Met deze foto lieten we aan iedereen weten dat Mats geboren was.
Ons geboortekaartje, dat we deels zelf ontwierpen, was strak en simpel. Zo hebben wij het graag.
Op deze foto is Mats exact 3 weken oud, wat een schatje toch!
Dit was onze eerste reis als gezinnetje. Mats had ontzettend veel plezier in het zwembad. Die schaterlachjes vergeet ik nooit meer!
Eigenlijk hebben we niet veel foto’s met ons drietjes, want ofwel neemt Jens de foto ofwel ik. De liefde voor ons kleine aapje spat ervanaf!
Het is ongelooflijk hoeveel Mats veranderd is op 1 jaar tijd. Hij is er echt eentje uit de duizend en we zien hem zielsgraag!
Fotograaf: Laura De Winter
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Katrien (33): ‘Ik twijfelde bij de geboorte van Celle of ik dat mamagevoel zoals bij mijn eerste kindje opnieuw even hard kon ervaren’
- Lisa (24): ‘Ik vond het niet zo leuk om zwanger te zijn. Mijn lichaam veranderde enorm en dat maakte me onzeker.’
- Manou (26): ‘De buikpijn werd steeds heviger. Blijkbaar had het vruchtje zich in mijn eileider genesteld in plaats van in mijn baarmoeder.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
