'Ik voelde me gefaald. Mijn lichaam is hiervoor gemaakt, dus waarom loopt het dan mis?'
Marjolein (32): ‘De gedachte dat er een leventje stopte met groeien in mijn buik, tot drie keer toe, was niet bevorderlijk voor het vertrouwen in m’n eigen lichaam’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Marjolein (32) en Gianni (30) kregen drie keer te maken met zwangerschapsverlies, maar zijn nu de trotse ouders van Liv.
‘Gianni en ik raakten heel snel zwanger en waren dan ook in de zevende hemel’, vertelt Marjolein. ‘Helaas werden we ook heel snel met onze voetjes terug op de grond gezet toen het vruchtje na zeven weken, vlak voor de eerste echo, was afgestorven. Ik weet dat dit met een reden gebeurde omdat het vruchtje niet goed was, maar toch voelde ik me gefaald. Mijn lichaam is hiervoor gemaakt, dus waarom loopt het dan mis?’
Fertiliteitskliniek
‘Helaas werden we daarna nog tweemaal geconfronteerd met dit verlies en de pijn die erbij komt kijken’, vertelt Marjolein. ‘De gedachte dat een leventje stopte met groeien in mijn buik, tot drie keer toe, was niet bevorderlijk voor het vertrouwen in mijn lichaam. Gelukkig wisten ze na die laatste keer wat er aan de hand was: mijn progesteronwaarden stonden te laag. Ik zou dus bij een positieve test extra progesteron moeten nemen, maar helaas raakten we plots niet meer zwanger. Na maandenlang proberen, besloten we naar de fertiliteitskliniek te gaan. Na drie maanden spuitjes zetten en hormonen nemen, inwendige echo’s, bloedcontroles, vaginale capsules en onder tijdsdruk “presteren” in de slaapkamer had ik er genoeg van. Ik voelde me zo slecht in m’n eigen lijf en ik kon aan niks anders meer denken dan aan zwanger worden.’
Na drie maanden spuitjes zetten en hormonen nemen, inwendige echo’s, bloedcontroles, vaginale capsules en onder tijdsdruk “presteren” in de slaapkamer had ik er genoeg van.
‘Ik moest rust nemen’, aldus Marjolein. ‘Fysiek, maar ook mentaal, want het was een enorm intense periode. Na een tijdje besloot ik mijn lichaam te versterken met voedingssupplementen. Na een aantal testen bleek dat mijn lichaam enorm baat had bij een bepaald supplement. Ik nam dat vijftien dagen waarna ik een zwangerschapstest deed en die was tot mijn grote verbazing positief! Ik was zo blij dat ik niks speciaal in elkaar stak om het Gianni te vertellen. Ik liep onze woonkamer in en toonde hem de positieve test. Zijn reactie was goud waard!’
Actieve baby
‘Ik nam meteen progesteron zodat het vruchtje zeker zou blijven leven’, zegt Marjolein. ‘Maar toch was ik heel bang om het opnieuw te verliezen. Bij de minste kramp, schoot ik in paniek. Ik keek dan ook enorm uit naar die eerste echo! Ik zal de dokter zijn woorden nooit meer vergeten: “Het is een kloppertje”. Onze baby had dit keer die acht weken wél gehaald, wat een opluchting! Pas na twaalf weken kreeg ik opnieuw wat vertrouwen in mijn lichaam en kon ik stilletjesaan van mijn zwangerschap genieten.’
‘Verder had ik een heel fijne zwangerschap’, gaat Marjolein verder. ‘Ik voelde ons kleintje snel bewegen in mijn buik en vond dat een heerlijk gevoel. Het was een heel actieve baby! Die laatste maand was er wel te veel aan (lacht). Ik had last van brandend maagzuur, mijn rug deed enorm veel pijn, ik kon niet meer slapen, had harde buiken en ik kreeg last van m’n ribben door de actieve baby. Ik telde echt de dagen af tot de bevalling.’
Keizersnede
‘Mijn bevalling verliep helemaal anders dan hoe ik het me had voorgesteld’, zegt Marjolein. ‘Midden in de nacht voelde ik een plofje in mijn buik waarna mijn water brak. Wat een waterval, het water bleef stromen. Ik wist niet dat ik zoveel vruchtwater kon verliezen! Kort daarna begonnen de weeën al en die waren heel intens. We vertrokken naar het ziekenhuis, maar daar bleek dat ik nog maar anderhalve centimeter opening had. Ik bereidde me er op voor dat het een lange nacht zou worden. Ik had ook enorm veel last van die weeën en was enorm dankbaar dat ik bij vier centimeter ontsluiting eindelijk een epidurale kreeg, terwijl ik het eigenlijk zonder wilde doen.’
Ik wilde huilen van vermoeidheid, maar ook lachen van geluk. Wij waren nu eindelijk mama en papa.
‘De uren verstreken, maar onze baby wilde nog steeds niet komen’, aldus Marjolein. ‘De gynaecoloog besloot dan maar over te gaan op een keizersnede. Ik was volledig in shock, maar zowel voor mijn eigen veiligheid als die van onze baby was dat de beste keuze. Ik vond het een vreemd gevoel, want je voelt die druk wel, maar geen pijn. Plots hoorde ik een minikrijsje en zag ik voor de allereerste keer ons dochtertje. Ze legde haar handje op mijn gezicht en ik wist niet wat me overkwam. Ik wilde huilen van vermoeidheid, maar ook lachen van geluk. Wij waren nu eindelijk mama en papa.’
Voorbeeldbaby
‘Na zes dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten’, zegt Marjolein. ‘De kraamperiode was best wel pijnlijk door die keizersnede. Ik herstelde niet vlot en bleef wondvocht verliezen. Gelukkig hielp Gianni me enorm met Liv. Het feit dat ze echt een voorbeeldbaby is hielp natuurlijk ook. Ze sliep al vanaf de eerste nacht zes uur aan een stuk. We kozen trouwens voor de naam Liv omdat we toen ik zwanger was keken naar de serie “Scandal” en daarin heet het hoofdpersonage Olivia of afgekort Liv. Wij vonden dit meteen heel mooi klinken.’
Helaas verloor ik mijn eigen mama toen ik negentien was, nadat ik net ook mijn oma verloor. Ik vind het zo jammer dat Liv haar oma en overgrootmoeder nooit zal kennen.
‘Ik heb altijd wel dat moedergevoel in mij gehad’, vertelt Marjolein. ‘Ik ben in onze vriendengroep ook de mama die erop toeziet dat iedereen veilig thuis raakt. Helaas verloor ik mijn eigen mama toen ik negentien was. Ik vind het zo jammer dat Liv haar oma nooit zal kennen. Ook mijn oma overleed toen ik nog zwanger was , waardoor ze kleine Liv jammer genoeg nooit leerde kennen.’
Volksverhuis
‘Het leukste aan mama-zijn vind ik de lach van mijn kindje zien’, besluit Marjolein. ‘Ik kan ook uren naar haar kijken als ze ligt te slapen. Het minst leuke is dat je overal waar je heen gaat plots heel je huishouden moet meesleuren. Het lijkt telkens wel een volksverhuis (lacht). Gianni en ik willen heel graag nog een broertje of zusje voor Liv. Het is zo’n prachtig gevoel, dus als de natuur het toelaat, willen we dit heel graag nog een keertje allemaal beleven.’
Mijn vriend Gianni is een voetballer, dus het lag voor de hand dat we hier iets mee zouden doen voor onze zwangerschapsaankondiging.
Ik had een supergrote buik, maar ik vond dat fantastisch.
Deze foto werd vlak na de geboorte van Liv in de operatiekamer genomen.
Ik vind het jammer dat ik die eerste intense momentjes samen met Liv heb moeten missen door de keizersnede, maar ik ben blij dat mijn vriend dit wel kon doen.
Ik gaf hier de eerste keer een flesje aan mijn dochter.
We ontwierpen en maakten alles zelf . Er kroop veel werk en tijd in, maar ik ben trots op het resultaat. Ik kwam op het thema olifantjes omdat we op de gender reveal van mijn zus en haar toekomstige man een grote olifant kregen.
Dit is één van mijn lievelingsfoto’s van ons kersverse gezinnetje. Liv was toen pas twee weken oud.
Dit is één van mijn lievelingsfoto’s van Liv. Ze zit klaar om te eten in haar eetstoel.
Het moederschap gaat niet altijd van een leien dakje. Liv heeft echt een eigen willetje, maar ik vind het fantastisch om haar te zien veranderen en te zien hoe ze elke dag opnieuw weer iets nieuw kan.
Liv is exact een half jaar op deze foto. Wat gaat de tijd snel!
Liv en haar olifant Olli die we kregen tijdens de gender reveal.
Fotograaf: Moments by Larissa & Hendrik Borglevens.
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Rani (24): ‘Ik kwam 30 kg aan, maar ik was nooit eerder zo fier op mijn lichaam’
- Naomi (35): ‘Ik was bang om een band te scheppen met mijn baby, omdat ik hem misschien wéér zou moeten afgeven. Het was een soort zelfbescherming.’
- Laura (30): ‘Lowie kwam eerst ter wereld, maar hij was al gestorven in mijn buik. Enkele momenten later werd Ferre geboren en hij leefde nog een twintigtal minuutjes.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
